Δεν πέρασαν δυο χρόνια από τότε που γνώρισα τον Αλέξανδρο Παπαευθυμίου, τον Αλ, εκεί στου Σωτερ στην Πετρούπολη.
Μωρό τότε έπαιζε δημιουργικά βοηθώντας τον Ηλία στο πλένουμε-σκουπίζουμε. Μαζί πήγαμε στο Διαδρόμιο και κάθισε δίπλα μου στα Sierra του Αλεξ Ρουστέμη. Καμαρώνεις που σε εμπιστεύεται ο φίλος πατέρας του, αλλά η "συμμετοχή" ξεχειλίζει από ευθύνη και ενδιαφέρον. Δεν έχεις εμπειρία και δεν ξέρεις αν πρόκειται για περιέργεια, αλλά για κρυμμένο πάθος. Μεγάλη η ευχάριστη έκπληξη βλέποντας τον, τους επόμενους μήνες στην Ακαδημία καρτ, στην πίστα στον Ασπρόπυργο. Παρακολουθείς διακριτικά, όχι για να μην εκτεθείς, αλλά για να μη βλάψεις. Δεν ξέρεις, δεν έχεις την εμπειρία και η ιδέα και μόνο ότι κολυμπάει σε νερά χωρίς χαρτογράφηση σε τρομάζει. Μένεις ψύχραιμος με την αγωνία να μην πληγωθεί, αλλά είναι τεράστιος ο πατέρας του και οι δάσκαλοι του συνέχεια δίπλα του και τι να πεις; Ξέρεις στο βάθος ότι πρόκειται για περίπτωση που παίρνει τις διαστάσεις της μέσα από την ευφυία του Αλ και το DNA του, μέσα και από το μέταλλο που χαρακτηρίζει και τη γοητευτική μητέρα του. Χαμογελάει σπάνια, αλλά όταν το κάνει το εννοεί και σέβεσαι, μαθαίνεις από την επιλογή της να παρακολουθεί δήθεν διακριτικά την προσπάθεια, αφού έτσι τον στηρίζει ιδανικά και εκτός πίστας.
Σήμερα, με το μυαλό πλημμύρα στις αναμνήσεις βλέπεις ένα άλλο αγόρι να δοκιμάζει εδώ στο Kartodromo και να εμπλέκεται σε φάσεις συναγωνισμού. Με την υποστήριξη της ομάδας Πολυχρονίδη, ο Αλ ετοιμάζεται για την τέλεια διαδρομή, μέσα από σειρά ειδικών διαδρομών στις πίστες της Αττικής και όχι μόνο. Τον πιστεύουν όσοι δίπλα του σε μια ομάδα με ιστορία, αλλά και ευαισθησίες, μέσα από την εμπειρία του κ. Σωκράτη, το μέγεθος του Γιώργου που ξεπερνάει τα ελληνικά σύνορα και την ποιότητα της αδελφής του, της όμορφης κ. Λίας Πολυχρονίδη που κοσμεί το χώρο.
Ωραίες εικόνες και σήμερα εκεί, στο χώρο που κρατούν ζωντανό και καθαρό ο Γιώργος Καμιτσάκης και ο Κώστας Μιχαλόπουλος. Ο φίλος-συναθλητής πατέρας του πολύ μεγάλου "χερά" Στέφανου ο ένας, κουμπάρος-συγγενής μου ο άλλος, φίλος από το 1981. Διαφορετικοί σε όλα, με κοινό παρανομαστή μεγάλων διαστάσεων, όντας σεμνοί, έντιμοι και γνώστες. Ο Παύλος του Γιώργου, δεν βολτάρει στα καφέ όπως θα μπορούσε να το κάνει χαλαρά και με χαμόγελο, αλλά είναι εκεί και προσφέρει το τέλειο καπουτσίνο όπως θα το έκανε σπίτι του και όπως το κάνουν οι συνεργάτες τους στα Έβερεστ της οικογένειας. Εκεί δίπλα, στην Άνοιξη είναι ο Στέφανος. Η οδηγάρα, αλλά πού χρόνος για γύρους. Η οικογενειακή παράδοση επιβάλλει σκληρή δουλειά και είναι συνεπής στην αγωγή του και ας στερείται το φτωχό ελληνικό Motorsport το ταλέντο του.
Στην περίπτωση του Νίκου και του Βασίλη Ζάχου που τους βρίσκεις κάθε Σάββατο εκεί γαντζωμένους στα κάγκελα με το χρονόμετρο για τον Θανάση του Νίκου και όχι μόνο, τους χάνουν αποσπασματικά οι αγώνες αυτοκινήτου, αλλά τους κερδίζει ευρύτερα το σπορ. Δουλεύουν επαγγελματικά ως ιεραπόστολοι στο κέρδος, στη βάση, όπως είναι το καρτ, προσφέροντας τεράστια υπηρεσία που ούτε οι ίδιοι αντιλαμβάνονται. Δεν πρόκειται για Πρωταθλητές με ιστορική αξία, αλλά για εν ενεργεία αθλητές-Πρωταθλητές, όντας οι 2/5-6 καλύτερους, οπότε η επιλογή τους να μένουν στα πιτς και να εργάζονται στην πίστα, επιβάλλει σεβασμό και προσοχή.
Τα μάτια και το μυαλό εκεί στην πίστα όπου ο Αλ προσπαθεί και πρεσάρει να περάσει έναν "μίνι", ελέγχοντας και έναν μεγαλύτερο μάλλον super η κάτι τέτοιο. Όλα μαζί μετά, μωρά, παιδιά και έφηβοι, είτε στην καντίνα για το Μίλκο τους και τα σπιτικά σάντουιτς η στα πιτς, άλλοι με πατίνια και άλλοι με ποδήλατο.
Αδιαφορούν για τη μαύρη Μερκ που μπούκαρε ως σίφουνας στο χώρο, ενώ ευτυχώς δεν ακούν και αδιαφορούν με αηδίες που χαρακτηρίζουν το χώρο μας και οι περίπου ηγέτες του, αρνούνται δεν έχουν τον τρόπο να ξεπεράσουν, εγκλωβισμένοι στις εμμονές τους και σε απωθημένα ετών. Για το πρεστίζ λέει ο κ. Σωκράτης που σέβομαι και ακούω αφού δεν ξεχνώ, για την "αρπαχτή" ισχυρίζεται ο Λέας κ.α πολύ σοβαροί και δεν τους αδικείς με ότι ακούς-βλέπεις-μαθαίνεις. Μικρά τα μεγέθη σε έσοδα, αλλά σημαντικά …
Σύμφωνοι κ. Σωκράτη και Θέμη, τη δουλειά μας εμείς και η υποστήριξη των νέων στο καρτ έχει τη διάσταση της ιεροτελεστίας με ό,τι αυτό σημαίνει σε επίπεδο ευθύνης. Χάρη στον Πέτρο PIT Καστορίνη, κάλιο αργά παρά ποτέ, δεν θα είμαστε περαστικοί, αλλά μονόδρομος να αποδειχθούμε συνεπείς με ότι πιο ευαίσθητο χαρακτηρίζει το Motorsport σε Παγκόσμιο επίπεδο._ Σ. Χατζηπαναγιώτου
