Σημαντικός ο ρόλος του συνοδηγού στους αγώνες Ράλλυ που ευρύτερα αποτελούν μια συλλογική προσπάθεια.
Αυτό άλλωστε είναι που σε συναρπάζει: Η συνεργασία. Με τον άνθρωπό σου δίπλα και την ομάδα σου εκτός ειδικών διαδρομών. Το Ράλλυ σκοτώνει ή περιορίζει -για να είμαστε ακριβείς- τον εγωισμό μας. Απαιτείται αυτό το στοιχείο που μας χαρακτηρίζει σε σχέση με το συναγωνισμό, αλλά με το συνοδηγό σου είναι αλλιώς. Σε εμπιστεύεται και οφείλεις να τον σεβαστείς. Τότε ανταποδίδει, και με το δέσιμο μπορείς να πας μακριά. Ωραία, ισορροπημένα και με την αρχοντιά που απαιτείται ώστε με το τσαγανό και το ταλέντο να διακριθείς. Ο συνοδηγός κάνει πολλές δουλειές και μόνο αφανής ήρωας δεν είναι. Πρόκειται για το άλλο σου μισό και τα ποσοστά επηρεάζονται από χαρακτήρες και εμπειρίες. Όπως στη δουλειά και στο σπίτι. Αν ψάχνεις το πάνω χέρι έχασες. Απλά πρέπει κάποιος να αποφασίζει. Ο οδηγός επί του προκειμένου, αφού είναι αυτός που θα βάλει την τελεία και την παύλα. Μέχρι τότε, όμως, είναι εκείνος που σε καθοδηγεί. Σε αυτόν υπαγορεύει ο σύγχρονος σε φιλοσοφία rallyman και είναι αυτός που θα διαβάσει, και ο ένας θα ακουμπήσει στον άλλο, χωρίς καθυστέρηση στη σκέψη. Στο συνδυασμό – και η μηχανή και το περιβάλλον. 
Τυχεροί όλοι εμείς της “σχολής Ιαβέρη” που μας δίδαξε να υπαγορεύουμε και να μας διαβάζουν, ενώ μας έδινε απλόχερα και με χαρά τις σημειώσεις του, ώστε, τα πρώτα χρόνια, να προσαρμόσουμε και να προσαρμοστούμε σε σχέση και με το μέχρι πού μπορούμε να φτάσουμε. Διάφορα τα συστήματα γραψίματος, όλα αποδεκτά, ανάλογα με το τι βολεύει, που άλλωστε κρίνεται από το αποτέλεσμα. Η ψυχολογία από τα πλέον σημαντικά στοιχεία. Να διαχειριστείς την επιτυχία, αλλά και τη “στραβή” που πάντα παραμονεύει, ειδικά στα Ράλλυ, που ζεις με το απρόοπτο. Άλλοτε και τώρα. Πολλοί σημαντικοί συνοδηγοί κάνουν τη διαφορά με τη σοφία τους, αφού βέβαια σε έχουν πείσει ότι η δική τους σκέψη-υπόδειξη είναι η σωστή, που εξελίσσεται σε στρατηγική. Κάπως έτσι κερδίζεις και βέβαια είναι αυτός, ο συνοδηγός σου, που ασχολείται με κανονισμούς και συνεννοήσεις που τις θεωρείς σκουπίδια και αδιαφορείς, υποτιμώντας ότι μπορεί να σου στοιχίσουν αρνητικά ή να σε ανταμείψουν θετικά.
Σε πρώτο πρόσωπο, υπήρξα τυχερός. Ξεκίνησα με τον Γιάννη Αλβανό και συνέχισα με φίλους-αδέλφια, όπως ο Σίλεφ και ο Σόμιτ. Εξέλιξα πατήματα και σημειώσεις με τον Τάσο Χασάπη και απέκτησα αυτοπεποίθηση με τον Εύθυμη Σάσαλο που είχε πάρει διαζύγιο με το φόβο.
Έμαθα το πώς, το γιατί και το τι πρέπει, από τον Κώστα Φερτάκη, ενώ με την Τώνια Παυλή, που ήταν και η αγαπημένη των μηχανικών μας γράψαμε τη μικρή μας ιστορία. Με τα δικά μου μέτρα, κορυφαία ανάμεσα σε 2-3, ασχέτως φύλου. Χάρη στον Γιώργο Πετρόπουλο τερματίσαμε ΡΑ με τη “λαχανίδα” που την έφτιαξε και την… ανάγκασε να αντέξει, ενώ χάρη στον Μανώλη Μακρινό, που διδάσκει επαγγελματισμό, έμαθα πώς το κάνουν θεοί, όπως ο Σιρόκο και ο Γ. Μοσχούς. Από τον κορυφαίο που θα καθίσει δίπλα σου και παραμένει σύγχρονος και δεν κουνάει δάκτυλο και ξέρει και θέλει να σε αξιοποιήσει, μόνο καλό προκύπτει. Το έζησα και τους ευχαριστώ. Όλοι τους οι καλύτεροι. 
Σε κάθε περίπτωση, δεν μπορείς, είναι υπερβολή να κρίνεις συνοδηγούς που δεν έχεις ζήσει μαζί τους υπό την πίεση του ανταγωνιστή, με κριτήριο το χρονόμετρο. Είναι ακριβώς όπως οι προσωπικές σχέσεις… Η φήμη λέει τη μισή αλήθεια και είναι υποκειμενικά χτισμένη. Άλλωστε, μόνο στην Ελλάδα αγωνιζόμενοι αλλάζουν συνοδηγούς και αυτοί οδηγούς, κάτι που δεν προδίδει το απαραίτητο βάθος σε μια τόσο ειδική και ιερή σχέση. Αναρωτιέμαι πώς θα αισθανθεί κάποιος, αν ζητήσει από τον φίλο μας, αληθινό πρωταθλητή, Σωτήρη Σκαλτσά (τύπος “δέκα χρόνια αγώνες-20 συνοδηγοί”), να τους κατατάξει. Η σκέψη από μόνη της προσβάλλει και προδίδει μια αίσθηση ξεπετάς που όπως δεν ταιριάζει στις σχέσεις σου, δεν ταιριάζει και στους συνοδηγούς σου.
Να τους τιμούμε, να τους σεβόμαστε και να τους προβάλλουμε μέσα από την ευρύτερη ποιότητά τους, αφού ενίοτε τα αποτελέσματα αδικούν το παλμαρέ τους -άρρηκτα συνδεδεμένο με οδηγούς, αυτοκίνητα και ομάδες. Είπαμε: Το Ράλλυ αποτελεί συλλογική προσπάθεια και ευτυχώς έτσι παραμένει._ Στρατισίνο
