Φτωχοποίηση

Το γεγονός ότι οδηγούμε, εδώ στο περιοδικό, πανάκριβα SUV, εξωτικές σπορ κατασκευές, ακόμα και γήινα οικογενειακά αυτοκίνητα που η πλειονότητα των Ελλήνων δεν μπορεί να πλησιάσει δε σημαίνει ότι ζούμε σε μια διαφορετική πραγματικότητα. Απλώς είμαστε τυχεροί να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας με όσους έχουν ακόμη το κουράγιο να ταξιδεύουν νοερά στον πάντα συναρπαστικό κόσμο της αυτοκίνησης.

Κατά τα άλλα, η κατάσταση είναι γνωστή. Δεν αναφερόμαστε στα νούμερα της ελληνικής αγοράς, που η φιλοδοξία της είναι στα επόμενα χρόνια να καταφέρει να σπάσει το φράγμα των 100.000 πωλήσεων, όταν η Πορτογαλία έχει ήδη επανέλθει στο προ κρίσης επίπεδο.

Εξαιτίας της κατακρημνισμένης αγοράς, σταδιακά ο στόλος των κυκλοφορούντων… κουβανοποιείται, αφού κάθε χρόνο που περνά τα γερασμένα παραμένουν στους δρόμους. Και δεν είναι μόνο ότι ο κόσμος αδυνατεί να τα αντικαταστήσει με πιο σύγχρονα – ούτε να τα συντηρήσει στοιχειωδώς δεν μπορεί. Υπεύθυνος στην εξυπηρέτηση πελατών ελληνικής αντιπροσωπείας ένιωθε σοκαρισμένος από τις ιστορίες που φτάνουν στα αυτιά του από το δίκτυο. Μέχρι και μεταχειρισμένα τακάκια ζητούν οι πελάτες να βάλουν.

Τα ΚΤΕΟ, που έως ένα βαθμό κατανοούν την κατάσταση, κάνουν τα στραβά μάτια στις πιο ελαφρές (ελπίζουμε) περιπτώσεις, η φορολογική πολιτική μέσα από τα τέλη κυκλοφορίας δε θα μπορούσε να είναι τιμωρητική απέναντι σε όλον αυτόν τον κόσμο, ενώ ο χρόνος απόσυρσης για τα ταξί επεκτάθηκε στα δεκαπέντε και τα δεκαοκτώ χρόνια (ανάλογα με τον κυβισμό τους).

Με ακατάλληλα λάστιχα, τελειωμένα αμορτισέρ και αρρύθμιστους κινητήρες, τα αυτοκίνητα γύρω μας γίνονται ολοένα και λιγότερο ασφαλή και, φυσικά, πιο ρυπογόνα. Οι κάτοχοί τους το μόνο που επιθυμούν πλέον είναι απλώς να μπορούν να «τσουλάνε». Λογικό, άλλωστε, όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα στο φαγητό της οικογένειας, την κατάσχεση από την τράπεζα ή την εφορία και το σέρβις του αυτοκινήτου. Με λίγα λόγια, όταν το ζητούμενο είναι το πλεόνασμα στον προϋπολογισμό, τα λιγοστά χρήματα που κυκλοφορούν αναγκαστικά θα λείψουν από τις καθημερινές ανάγκες των ανθρώπων.

Κάπως έτσι η εικόνα που αντικρίσαμε ένα απόγευμα στην Αθήνα δε μας ξάφνιασε, αλλά δεν μπορούσε και να μη μας γεμίσει θλίψη: ένα παλιό Escort, φορτωμένο μέχρι τα μπούνια σαν φορτηγό στην Ινδία, βρισκόταν ακινητοποιημένο στην άκρη ενός πολυσύχναστου δρόμου με το καπό ανοιχτό και τον απεγνωσμένο ιδιοκτήτη του σκυμμένο πάνω από τον κινητήρα. Η κατάσταση του αμαξώματος και η φθαρμένη ζελατίνα, που κάλυπτε ένα σπασμένο παράθυρο, αντανακλούσαν τη σκληρή καθημερινότητα αυτού του ανθρώπου.

Στους παλιότερους η εικόνα είναι γνώριμη, τότε που οι υπερβολικοί φόροι καθιστούσαν απρόσιτη την απόκτηση καινούργιου αυτοκινήτου και η Ελλάδα γέμιζε με τα σαπάκια όλης της Ευρώπης. Οι χιλιάδες νεκρών από τροχαία ατυχήματα κάθε χρόνο και το εξίσου θανατηφόρο νέφος ήταν μια πραγματικότητα άμεσα συνδεδεμένη με όσα περιγράψαμε.

Δεν είναι δηλαδή ότι η φτωχοποίηση των Ελλήνων επηρεάζει απλώς το βιοτικό τους επίπεδο, αλλά απειλεί και την ίδια τους τη ζωή με διάφορους τρόπους. Πώς, λοιπόν, να καταπιείς αυτό το πισωγύρισμα και από πού να πιαστείς για να κάνεις όνειρα, αν τίποτα δεν προδίδει ότι η μέρα που ξημερώνει θα είναι έστω και μία ιδέα καλύτερη από αυτήν που φεύγει;_ Μ. Σ.