Η έκτη συνεχόμενη κατάκτηση, κι ειδικά όταν επιτυγχάνεται με ‘double’, είναι αδιαμφισβήτητο ρεκόρ. Το ζήτημα, όμως, είναι η επόμενη μέρα: μπορεί η Mercedes να συνεχίσει κατ’ αυτόν τον τρόπο;
Πριν τη Mercedes της μετά-2014 εποχής, η Ferrari ήταν αυτή που κατείχε το ρεκόρ των περισσότερων συνεχόμενων κατακτήσεων τίτλων κατακευαστών, με έξι (1999-2004). Όχι άδικα, θα πει κανείς. Η Scuderia υπήρξε το πρώτο απτό παράδειγμα υπερομάδας, που κέρδιζε τις μάχες στην πίστα πριν καν τις δώσει. Ο συνδυασμός Jean Todt-Ross Brawn-Michael Schumacher προκαλεί ακόμα ρίγη ενθουσιασμού στους απανταχού tifosi, που πλέον απορούν τι χρειάζεται για να γυρίσει το Μαρανέλο στις δόξες.
Η F1, όμως, είναι ένα άθλημα που δεν επιβραβεύει πάντα τον ισχυρότερο, και καλά κάνει. Επιβραβεύει τον ικανότερο, αυτόν που προσαρμόζεται, που παίρνει τις αποφάσεις εκείνες που ξεχωρίζουν την καλή από την κορυφαία ομάδα.
Η Mercedes του Toto Wolff, του James Allison, πρωτύτερα του Aldo Costa, και του Lewis Hamilton είναι ό,τι πιο κοντινό έχουμε με εκείνη τη Ferrari, με μία ειδοποιό διαφορά: η Mercedes έχει χτιστεί πάνω σε διαφορετικές βάσεις.
Η κουλτούρα μέσα στον οργανισμό είναι τέτοια που όλοι λογοδοτούν, όλοι οφείλουν να παραδέχονται τα λάθη τους, αλλά κανείς δεν κατηγορείται για αυτά. Ο Wolff, αν και αρκετά αμφιλεγόμενος στο ζήτημα της διαχείρισης των οδηγών του, δεν παύει να είναι ένας αρκετά χαρισματικός ηγέτης για την ομάδα του, για τα δύο εργοστάσια σε Brackley και Brixworth.
Η ‘no-blame’ κουλτούρα που διαπνέει τον οργανισμό δεν είναι το μόνο παράδειγμα της καλής ηγεσίας της εποχής Wolff.
Η γερμανική ομάδα έχει περάσει επιτυχώς από δύο ριζικές αλλαγές κανονισμών, και κατάφερε και στις δύο να αναδειχθεί νικήτρια. Είναι σαν η μετάβαση από χρονιά σε χρονιά να γίνει απρόσκοπτα, η συνέχεια να είναι σχεδόν φυσική.
Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως όταν «κλείδωσε» το φετινό double, η έμφαση άρχισε να δίνεται στο 2020 – παρά το γεγονός πως οι κανονισμοί θα παραμείνουν σταθεροί.
Οι συγκρίσεις, λοιπόν, με τη Ferrari είναι αναπόφευκτες. Εννοείται πως οι δύο ομάδες δεν έχουν παρά ελάχιστα κοινά: η δομή, η λειτουργία και η μενταλιτέ στο Μαρανέλο θα διαφέρει πάντα από οποιασδήποτε άλλης ομάδας στο grid, εξ ορισμού. Έχει ένα δικό του τρόπο να δουλεύει αυτό το εργοστάσιο, να διαχειρίζεται καταστάσεις.
Η Mercedes, όμως, φάνηκε να μπορεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα. Έχει γερές βάσεις, διαθέτει μία συγκεκριμένη νοοτροπία, αλλά δεν είναι δογματική. Ίσως και γιατί δεν μπορεί να είναι. Η F1 απαιτεί από κάθε ομάδα που θέλει να πετύχει την αρετή της ευελιξίας. Μονοκόμματες ομάδες, με βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις ήταν η νόρμα μίας άλλης εποχής – μίας εποχής που μόνο μία ή δύο είχαν τους πόρους για να παλέψουν για τον τίτλο.
Κι αυτό είναι που κάνει και τους πρωταθλητές τόσο ξεχωριστούς στην ιστορία του σπορ: κερδίζουν στην πιο ανταγωνιστική περίοδό του σε ό,τι αφορά την κορυφή του grid (προφανώς).
Ο James Allison, που είχε διατελέσει μέλος της θρυλικής ομάδας της Ferrari στις αρχές του αιώνα, αλλά είναι και τώρα στη Mercedes, σε ρόλο τεχνικού διευθυντή, είχε εξηγήσει με σαφήνεια τις διαφορές ανάμεσα στο χθες και το σήμερα, στο ‘Beyond the Grid’, το επίσημο podcast της F1:
«Αν κι ο κόσμος θυμάται την εποχή της Ferrari ως μία περίοδο απόλυτης κυριαρχίας, υπήρξαν δύο χρονιές που ήταν έτσι τα πράγματα, αλλά υπήρχαν και χρονιές που ήταν μεγάλη πρόκληση για εμάς, και έπρεπε πραγματικά να παλέψουμε. Αλλά κοιτώντας τώρα πίσω, μπορώ να δω κιόλας ότι υπήρχε και μία ασυμμετρία ανάμεσα στις ομάδες τότε, η Ferrari ήταν η μεγαλύτερη ομάδα με το υψηλότερο budget – κι οι άλλες ομάδες δεν ήταν τόσο κοντά – και είχε κι έναν εξωπραγματικό οδηγό. Και οι ομάδες που κερδίζαμε τότε, δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο με την πολεμική μηχανή που είχε φτιάξει η Ferrari.
«Πιστεύω πως ένα από τα πράγματα που καθιστούν την εποχή της κυριαρχίας της Mercedes αξιοθαύμαστη είναι ότι έχει να κερδίσει πραγματικούς τιτάνες. Οι τρεις πρώτες ομάδες είναι τρομερά επαγγελματικές, είναι δυνατοί οργανισμοί με σημαντικούς πόρους. Όποιος κι αν κερδίσει σε αυτό το περιβάλλον, έχει κάνει φοβερή δουλειά, αλλά για το γεγονός ότι η Mercedes το κάνει αυτό επί σειρά ετών αξίζει αναγνώριση.»
Το ερώτημα που προκύπτει -εύλογα- είναι αν η Mercedes μπορεί να συνεχίσει σε αυτό το μοτίβο, όχι μόνο το 2020, αλλά και στην αλλαγή των κανονισμών (αν προχωρήσει τελικά) το 2021.
Τρεις είναι οι παράγοντες που μπορούν να παίξουν καταλυτικό ρόλο σε αυτό: το κίνητρο, ο ανταγωνισμός και ο Lewis Hamilton.
Υπάρχει και ο κορεσμός, και το κίνητρο για το 2021 είναι σημαντικό. Δεν αφορά μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη – αφορά κυρίως τους ανθρώπους που επωμίζονται το βαρύ έργο της σχεδίασης και της εξέλιξης του μονοθέσιου, σε ένα κανονιστικό πλαίσιο που παραμένει ακόμα αρκετά θολό. Το μέλλον της Mercedes στο σπορ τέθηκε εν αμφιβόλω, ελέω της συνεργασίας που θα αρχίσει με τη McLaren, αλλά το ρεπορτάζ δεν επιβεβαιώνει (ούτε διαψεύδει με σαφήνεια, βέβαια) τυχόν σενάρια αποχώρησης. Όχι όσο υπάρχει η Petronas, σίγουρα.
Αν θεωρηθεί δεδομένη η παραμονή, η επιμονή και η σωστή ηγεσία, ακόμα κι αν αυτή δεν προέρχεται από τον Toto Wolff (που λογίζεται ως ο νέο CEO της F1 από το 2021 και μετά), θα παίξουν βαρύνοντα ρόλο για το μέλλον της κυριαρχίας της ομάδας.
Ο ανταγωνισμός, φυσικά, θα αντιδράσει – ήδη το έχει κάνει. Η Ferrari του 2017 και του 2018 ήταν ο μεγαλύτερος αντίπαλος που έχει γνωρίσει η Mercedes όλα αυτά τα χρόνια, και το ότι τον κέρδισε ανεβάζει αρκετά την αξία των συγκεκριμένων πρωταθλημάτων. Αλλά, δεν θα «στραβοπατούν» πάντα οι αντίπαλοί της, δεδομένο.
Και ακόμα κι αν βρεθεί το κίνητρο, κι αν ο ανταγωνισμός φανεί εκ νέου κατώτερος των προσδοκιών, κάποιος θα πρέπει να αναλάβει να ηγηθεί των προσπαθειών των Γερμανών εκεί που μετράει, μέσα στην πίστα. Ο Lewis Hamilton είναι ο απόλυτος ηγέτης της πίσω από το τιμόνι, και θα παραμείνει ως το τέλος του 2020. Το μετά παραμένει άγνωστο. Και για τον ίδιο, ίσως, παρά το γεγονός ότι έχει τονίσει και πρόσφατα πως για εκείνον η αφοσίωση είναι το παν:
«Είμαι με τη Mercedes από τα 13 μου χρόνια. Η αλλαγή είναι πάντα καλή, αλλά η αφοσίωση είναι το παν, για αυτό έχω αυτό το τατουάζ [στο αριστερό του χέρι].
«Δεν θα τρέχω για πάντα… τι θα κάνω στο μέλλον; Θέλω να παραμείνω κομμάτι της Mercedes και να κάνω κάτι επικό που δεν αφορά τους αγώνες; Αν, για παράδειγμα, άλλαζα ομάδα, τότε δεν ξέρω πώς θα εξελισσόταν το μέλλον μου.»
Κάθε χρόνος που περνά, θα είναι πιο δύσκολος για τη Mercedes να διατηρεί τα σκήπτρα της. Το παραδέχτηκε -εμμέσως- και ο Wolff, όταν αφιέρωνε τον φετινό τίτλο στον εκλιπόντα Niki Lauda:
«Ο Niki θα έλεγε ‘συγχαρητήρια για το έκτο, τώρα έχετε ένα πρόβλημα για του χρόνου!’ και μετά θα γυρνούσαμε μαζί πίσω και θα λέγαμε κάτι σαν ‘δεν έχει φίλους, αλλά εγώ είμαι μισός φίλος του’.»
Υ.Γ.: Ο Lauda αποτέλεσε κάτι παραπάνω από καταλυτικός σε αυτό που είναι σήμερα η Mercedes στη Formula 1. Έπεισε τη Daimler να επενδύσει σημαντικά στην ομάδα ενόψει 2014, έφερε τον Hamilton στο Brackley, και πίεζε πάντα για το κάτι παραπάνω στο εργοστάσιο.
