Οι πραγματικοί racers έκαναν αυτό που ήξεραν καλά και είχαν βρει ξανά τα παιχνίδια τους! Ο ένας πίεζε, σχεδόν ακουμπούσε την Ferrari του Lauda και ο άλλος αμυνόταν και έξυνε την μπαριέρα για να βρει ένα παραπανίσιο εκατοστό.
Δεν ξέρω αν το παθαίνετε και εσείς αλλά εγώ αγχώνομαι τρομερά όταν βλέπω αγώνες ιστορικών αυτοκινήτων. Όχι Regularity που μαζευόμαστε να πάμε μια μεγάλη βόλτα και κυρίως να περάσουμε ωραία απολαμβάνοντας την οδήγηση, το αυτοκίνητο και την παρέα. Αγώνες κανονικούς, όπως το Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις που είχαμε μέχρι περίπου μια δεκαετία πριν και πρόκειται να ξαναέχουμε όπως μάθαμε εσχάτως και όπως το Ιστορικό Μονακό, το Grand Prix που διεξήχθη το προηγούμενο Σαββατοκύριακο στο Πριγκιπάτο.
Για αυτόν τον αγώνα μάθατε φαντάζομαι πως ο Jean Alesi οδήγησε το στολίδι του NikiLauda, τη Ferrari 312T. Το έκανε σε μια κούρσα 18 γύρων που ολοκληρώθηκε κάπως άδοξα πριν συμπληρωθούν αυτοί και ήταν μια κούρσα ακριβώς τέτοια, αγχωτική. Μιλάμε για μονοθέσια με απίστευτα μεγάλη αξία και οικονομική, αλλά και συναισθηματική.
Και δεν εννοώ μόνο αυτούς που τα έτρεχαν στην εποχή τους. Λέω ακόμη και για εμάς ή και κάποιους ακόμη παλιότερους που τα παρακολουθούσαν τότε. Για παράδειγμα, η συγκίνηση που μου προκαλεί η Williams FW14B με την οποία κέρδισε ο Nigel Mansell το πρωτάθλημα του 1992, δεν συγκρίνεται με πολύ σοβαρότερα πράγματα στη ζωή μου.
Εκείνη η αφίσα που είχαν χαρίσει οι έντυποι 4Τροχοί εκείνη την περίοδο, έμεινε για κάνα δυο χρόνια πάνω από το κρεβάτι μου και είχα μάθει ακόμη και τα στίγματα της ασφάλτου, χαζεύοντάς την ώρες ατελείωτες. Φανταστείτε τώρα πως θα ένιωθα αν παρακολουθούσα αυτό το μονοθέσιο να καταλήγει μετά από ένα γλιστρηματάκι πάνω στην μπαριέρα του Μονακό και να διαλύεται.
Έτσι σταμάτησε ο κυριακάτικος αγώνας στο Ιστορικό Μονακό! Μια Surtees με οδηγό τον Piero Lottini καταστράφηκε πάνω στην μπαριέρα, με αποτέλεσμα να βγει η κόκκινη σημαία και να διακοπεί ο αγώνας. Ένας αγώνας που είχε ως highlight τον Alesi και την Ferrari, αλλά δεν έμοιαζε με αγώνας ιστορικών. Ήταν περισσότερο ένα ταξίδι στο χρόνο, καθώς ήταν επεισοδιακός με πολλά διακοσμητικά στοιχεία, τα οποία έμοιαζαν να έχουν έρθει επίτηδές ώστε να συμπληρώσουν την παρουσία των κλασσικών μονοθεσίων.
Κατά βάση ήταν ένας αγώνας προσωπικοτήτων. Ο Marco Werner με το pedigree του τρεις φορές νικητή στο Le Mans, οδήγησε την Lotus 77 με το εμβληματικό John Player Special livery, στην pole position. Είδε όμως τον Alesi να κάνει μια εκκίνηση που μάλλον δεν είχε κάνει ποτέ στην καριέρα του.
Ο Γάλλος εκτοξεύτηκε με τα φώτα να σβήνουν και μπήκε επικεφαλής αφήνοντας τον Γερμανό να «λυσσάει» για 15 γύρους, ώστε να περάσει μπροστά. Αλλά ήμασταν στο Μονακό όχι στο… Άμπου Ντάμπι και οι «παλιοσειρές» δεν έδειχναν να «πουλάνε» τίποτα. Εγώ μπορεί να έβλεπα να βγαίνουν από το τούνελ ή να στρίβουν στην Καζίνο, εκατομμύρια με ρόδες, αλλά οι πραγματικοί racers έκαναν αυτό που ήξεραν καλά και είχαν βρει ξανά τα παιχνίδια τους! Ο ένας πίεζε, σχεδόν ακουμπούσε την Ferrari του Lauda και ο άλλος αμυνόταν και έξυνε την μπαριέρα για να βρει ένα παραπανίσιο εκατοστό.
Και εκεί ήρθε η καταστροφή! Ο Alesi έχασε μια ταχύτητα μετά την Rascasse, στην αρχή της ευθείας εκκίνησης και ο Werner «σκούντηξε» από πίσω με την θηριώδη εμπρός πτέρυγα της Lotus. Η Ferrari τσακίστηκε και τα εκατομμύρια σβήνονταν από τις μαύρες ροδιές στον τοίχο του pitlane. Λίγο αργότερα το ατύχημα του Lottini έφερε το πρόωρο τέλος του αγώνα. Ο Werner αναζητούσε τον Alesi να μιλήσουν, πριν ανέβει στο βάθρο, αλλά εκείνος άφαντος. Τελικά έμαθε πως είχε δεχτεί ποινή και έπεφτε έτσι στην τρίτη θέση, αφήνοντας την νίκη στον νεότερο Michael Lyons με την McLaren Μ26. Ο Werner δηλώνοντας την απογοήτευσή του, δεν ανέβηκε στο τρίτο σκαλί του βάθρου, δεν παρέλαβε το τρόπαιο του τρίτου και έφυγε εκνευρισμένος.
Σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει τα προσχήματα, μετά την απονομή, ο Lyonsάφησε το έπαθλο του νικητή πάνω στην πληγωμένη πτέρυγα της Lotus, σε ένδειξη ανωτερότητας της κυριαρχίας του αντιπάλου του.
Να πω την αλήθεια, θα συνεχίσω να τους παρακολουθώ αυτούς τους αγώνες και ας αγχώνομαι. Γιατί είναι κανονικοί αγώνες και όχι αποστειρωμένες κούρσες, στις οποίες τα μοναδικά ζητούμενα είναι να καλυφθούν οι συμβατικές υποχρεώσεις οδηγών και ομάδων.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
