Πάμε Πάρνηθα

Παρόντες την Κυριακή με το εργοστασιακό ex-Abrozino 240 RS του οίκου Σταφυλοπάτη, που αναγέννησε με μαεστρία ο Κώστας Πάλλας και οι συνεργάτες του. Μια εξαιρετική ομάδα που δημιουργεί διακριτικά και με συνέπεια, ότι ταιριάζει απόλυτα με τη φιλοσοφία του ιδιοκτήτη, με σπουδαίες τεχνικές γνώσεις και ήρεμο και ουσιώδες πάθος για το αυτοκίνητο και την αγωνιστική οδήγηση.

Αυτοκίνητο που παρουσιάστηκε σε 4Τ Ιανουαρίου, γκρουπ Β όπλο που ο Γιώργος Μοσχούς με τους Αλέξη Κωνσταντακάτο, Κώστα Φερτάκη και Δημήτρη Βαζάκα κέρδισε τέσσερα σερί πρωταθλήματα… Αντίστοιχο αυτοκίνητο μοιραστήκαμε σε τρία Ακρόπολις με τον Κώστα Φερτάκη (2) και τον Ευθύμη Σάσσαλο (1985).

ΣΕΒΟΝΤΑΙ στη ΦΙΛΠΑ

Γενναιόδωρα, χωρίς συμψηφισμούς και προσωπικές επιλογές, και δεν τον κρύβουν τον τρόπο τους. Γεγονός πως μας αρέσει και αυτό το αυθόρμητο στυλ που εκφράζεται από τον φίλο του 4Τ κ. Γιώργο Αλεβιζόπουλο και τον ex-Sporting Χρήστο Χατζηκωνσταντίνου, που έχει την ευθύνη της εκδήλωσης. Αντίστοιχα, ακούς με μεγάλη προσοχή τον Alfista Μιχάλη Γεωργιάκο, έναν διεθνή και της FIVA, και μεθαύριο Τετάρτη 22 του Μάρτη, στο εντευκτήριό τους, χώρο που μας κάνει ζηλιάρηδες, θα δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Στην ομιλία του Μ.Γ. για τις πινακίδες αλλά και για τις κατηγορίες και τις προδιαγραφές.

Ο Γιώργος, ο Χρήστος, ο Μιχάλης κ.ά. νέοι ή ώριμοι, όλοι σημαντικοί εντός ή εκτός ΔΣ, κύριοι όπως ο Στάθης Φίλης, ο Πέτρος Ματσούκης κ.ά. σφραγίζουν το έντιμο κύρος και την προοπτική της ΦΙΛΠΑ, μητέρας του λόχου σε σχέση με το ΙΑ, τη ζωή του βετεράνου petrolhead.

Σήμερα

Στην Πάρνηθα πας με ποδήλατο, με τα πόδια ή προσεκτικά με ηλεκτρικό αυτοκίνητο για φωτογράφιση, όταν από τα μέσα της δεκαετίας του 1950 και μέχρι και την αντίστοιχη του 1980 άστραψε και βρόντηξε το βουνό, κομμάτι της αγωνιστικής ιστορίας του τόπου. Συγκλονιστικές οι περιγραφές των ανθρώπων της εποχής, που δοκίμαζαν ημέρα και νύχτα, ενώ εμείς οι νεότεροι, οι ’80s, αγωνιστήκαμε εκεί και Τετάρτη και Παρασκευή ώστε να προσαρμοστούμε στα μονά ή ζυγά της εκ περιτροπής κυκλοφορίας το Σαββατοκύριακο. Αγώνες και καθημερινές ημέρες, και δοκιμές συνέχεια, και τότε το παρακάναμε και οι αστοχίες έφεραν την απαγόρευση των αναγνωρίσεων σε Αναβάσεις με ποινή αποκλεισμού. Το σεβαστήκαμε και, αν με τις μετρήσεις της ταχύτητας σε απλές διαδρομές στα ράλλυ με τη χρήση ραντάρ γίναμε μαλλιά-κουβάρια, όπως και με το ρυθμό στις δοκιμές, στις Αναβάσεις δεν προέκυψαν αντιδράσεις…

Τα πολύ παλιά χρόνια, με το ρεκόρ του Φον Τριπς να δημιουργεί εφιάλτες, ανέβαιναν αέρας ο Τζώννυ με την Corvette, ο Τσινιβίδης με ΒΜW και όλοι οι θρύλοι της εποχής με Alfa, ΒΜW, TT, Mini και Jaguar. Όπως ο Γιώργος Ραπτόπουλος, ο Μανώλης Κοτσώνης, ο Νίκος Καπετανάκης, ο Μάριος Ζενέτος, ο Μαύρος και ο Μέλας, και βέβαια ο ευεργέτης των ελληνικών αγώνων, ο κολοσσός «Λεωνίδας», που πρωτοεμφανίστηκε ως «Υψηλάντης». Ο Αλέξανδρος Μανιατόπουλος, το θηρίο και της ελληνικής αγοράς, και μείνετε συντονισμένοι…

Τα χρόνια των ’80s

Τότε που η ΑΛΑ με Ίκαρο και Καίτη Κυρίτση ήταν κυβέρνηση, ενώ στην προεδρία του αγωνιστικού «κράτους» σε ευρωπαϊκό επίπεδο ήταν Δαρδούφας, Γκορμεζάνο, Γλωσσώτης και Δεσποτόπουλος. Οι «κακοί» ΕΛΠΑτζήδες, και ήταν στοίχημα να ξεκλειδώσει το βουνό και να αγωνιστούμε. Αρχικά στη μικρή διαδρομή των 3 χλμ. με αφετηρία το Μετόχι, και αργότερα και μέχρι το 1983 στη μεγαλύτερη, μέχρι το τσιμεντένιο τοιχίο που έβαψαν πέρσι οι Σινάνογλου στα περίπου 7 χλμ.

Έργο από τον Νίνο η μακριά διαδρομή, που έζησε ώστε να φέρει την ευρωπαϊκή κουλτούρα στα δικά μας βουνά, με ατού τους κορυφαίους αλυτάρχες της εποχής, τους Δημήτρη Χιωτίδη (σπουδαίος οργανωτής) και Βερούτη (μετρ και στα τεχνικά). Εφ’ όλης της ύλης διαφορετικοί, προσέγγιζαν αλλιώς τον κοινό στόχο, που ήταν η εγγύηση για την ασφάλεια όλων μας. Η αγωνία τους ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους, ό,τι δημιουργούσε υπεραξία στο γεγονός.

Η Regularity διαδρομή των τελευταίων ετών, εκδήλωση «τιμής ένεκεν», έργο ΦΙΛΠΑ που προσπερνάει με μαεστρία την ξεπερασμένη Ομοσπονδία τους, φτάνει μέχρι το Mont Parnes και απλώς ο θρύλος ζει, και δε θα μιζεριάσουμε.

Με αποστάσεις, με μ.ω.τ., όπως και με το «πόσο Legend είσαι εσύ;». Ούτε με την επικοινωνία σε επίπεδα χαμηλότερα άλλων που προσπαθούν μεμονωμένα χωρίς τη δυναμική του θηρίου, όπως η ΦΙΛΠΑ.

Το ζητούμενο την Κυριακή είναι η ασφάλεια του εγχειρήματος, ό,τι προδίδει ποιότητα, αλλά και το χαμόγελο των συμμετεχόντων και των οργανωτών, καταδικασμένοι για την άψογη συνεργασία, που σφραγίζει την επαναληψιμότητα.

Μνήμες

Τη σχετικά σύγχρονη αγωνιστικά εποχή, τότε το 1980 μέχρι το 1983, ταχύτερος με το Chevron σε πτήση ο Μάκης Σαλιάρης, καλυτερότερος με ζηλευτή ποιότητα ο Λεωνίδας Κύρκος, ενώ ανέβαιναν με τσαμπουκά ο Τζιοβάνι Ραγκούζα και με υψηλή τεχνική ο Παύλος Χουρδάκης, ο αείμνηστος «Μελανίων» κ.ά.

Ταχείς, εκεί «δράστες» όπως όλοι με τα γκρουπ 2 και οι Περατινός, Πουπάκης, Πρασόπουλος, Κισανδράκης, Αποσπόρης, αλλά και ο Αποστόλης Μαρασλής, ενώ ποιος είδε «Σίρο» με το Ford RS2000 και τα σήματα της Aki Speed και δεν τρομοκρατήθηκε. O Άκης Εμμανουήλ και ο Γιάννης Λουκόπουλος μηχανικοί μας, όπως κυρίως ο Δημήτρης Γιαλούρης, ο «Σάτον», αλλά και ο Γιώργος Καρανικόλας κ.ά. Με τον «Λέα» Κύρκο σε διπλό ρόλο, να κερδίζει οδηγώντας και να δημιουργεί εξελίσσοντας. Σεμνός τότε, όπως και σήμερα.

Εντυπωσιακά τα Escort

Αλλά τον Μάκη Σαλιάρη που έξυνε βράχια και τειχάκια με το πρωτότυπο καθόσουν να χαζέψεις, όταν έτρεχες στο Κ1 με τη φόρμα για να απολαύσεις τον δάσκαλο. Τον «Ιαβέρη», βέβαια, που το έστηνε αλλιώς και το οδηγούσε διαφορετικά το 8βάλβιδο με τη σούστα, όπως ουδείς στον πλανήτη. Απλώς γιατί ο Τάσος οδηγούσε με το μυαλό και πάλευε να υποβαθμίσει τις ατέλειες στην είσοδο και στην έξοδο, όντας εκρηκτικός στα πατημένα και με υπομονή στις κάμποσες διαολο-φουρκέτες, που δεν ήταν ίδιες και ήθελαν τρόπο.

Ο «Ιαβέρης», ο «Λέας», ο Στράτης και ο Νίκος Μακρυγιάννης, όπως ο Κωνσταντίνος Κοντούζογλου και ο Παύλος Μοσχούτης, αλλά δεν είναι της παρούσης.

Άλλωστε, χαζεύοντας στο FB, σε ένα εξαιρετικό post του συναθλητή Χάρη Μανουσαρίδη, σχολίασε στέλεχος(;) των 50 ευρώ κάθε Σάββατο-Κυριακή ότι «φτάνει με τις αναμνήσεις σας»…

Η απάντηση: Σημαντικό να έχεις και να τις ερμηνεύεις σωστά, κοντά στην πραγματικότητα.

Οπότε από όλους εμάς τους παλιούς περισσότερο ή λιγότερο legend είναι δεδομένη η ευγνωμοσύνη μας στη ΦΙΛΠΑ και στους ανθρώπους της, με τη μνήμη τους να λειτουργεί υποδειγματικά ακριβώς στη μέγιστη ροπή της μηχανής τους, που φροντίζουν να τη διατηρούν υγιή και σύγχρονη.

Καλό δρόμο μεθαύριο._ «Στρατισίνο»

ΥΓ.: Μην πυροβολείτε, το ξέρω ότι έχω ξεχάσει πολλούς της εποχής μου…

Διαβάστε επίσης: Πάρνηθα, 4 Μαϊου 1958 – Μια αξέχαστη μέρα…

• Ανάβαση-Πάρνηθας-Parnitha-Hillclimb-19032023-πρόγραμμα.pdf