Ράλλυ Ακρόπολις, και είναι πολλά τα σημεία αναφοράς. Η Ξηρονομή και ο Ταρζάν ήταν επιβίωση, η Μακρυρράχη τέχνη, οι Καρούτες το όνειρο, οι Βωξίτες ταχύτητα, το Ελευθεροχώρι-Λίμνες η μαγεία και η Συκέα σε 40άρα εκδοχή το απόλυτο.
Τα παραπάνω, μαζί με μια όποια παραλλαγή της Κινέτας και μακριά από το Χαρβάτι, πρέπει να τα συνθέσεις με την Ιτέα και τα Μετέωρα και να προσθέσεις τη νύχτα στην Πελοπόννησο και την Ανάβυσσο, ώστε να… ομιλείς ιστορικά.
Νέα δεδομένα τη σύγχρονη εποχή, οπότε τα service park και ο περιορισμός σε χιλιόμετρα, όπως και η μεθόδευση των δοκιμών, έσβησαν τα σημεία αναφοράς, που ξεπεράστηκαν με εξωπραγματικούς χρόνους, σε ρυθμούς τέρμα γκάζι μακριά από στρατηγική. Το έκανε ο Βωβός, τον ακολούθησαν ο Πάνος Χατζητσοπάνης και ο Αθανασούλας, που προσαρμόστηκαν επιτυχώς στην αλλαγή του ρυθμού, αλλά οι επιδόσεις δεν είναι της παρούσης.
Σημαντικό για τον αγώνα, για την ουσία και την προβολή του το service park, χωρίς να υποτιμούμε το αρχηγείο. Το Υπουργείο Εξωτερικών και Άμυνας, που μαζί με τους χώρους διαμονής και σίτισης σφραγίζουν τη φιλοξενία. Το αγωνιστικό «Υπουργείο Τουρισμού» με τις τεράστιες διαστάσεις του, ευθύνη-κλειδί σήμερα περισσότερο από ποτέ.
«Πρόλογος»-σχόλιο που περιορίζει τη γοητεία των ειδικών διαδρομών, οι οποίες έχουν πλέον οπισθοχωρήσει για τους χώρους στήριξης και διαμονής, με το αγωνιστικό ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στο θέαμα και στο αποτέλεσμα. Γεγονός πως ο χαρακτήρας της διαδρομής δεν είναι πλέον το ζητούμενο, ενώ τα συναισθήματα συνδέονται με την ιστορία, που θα μείνει ανεξίτηλη μόνο αν επιστρέψει και το Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις, στη γνήσια μορφή του. Ό,τι θα συνδέει με το βαρύ παρελθόν το σήμερα, ώστε να προκύπτει και ο τέλειος συνδυασμός με τον αγώνα του WRC, που ακολουθεί το δρόμο της εποχής.
Ευθύνη των οργανωτών να λάμψει συνολικά, χωρίς «ναι μεν αλλά» συνδεδεμένα με παράπλευρες ατέλειες. Να θυμόμαστε ότι η συμφωνία του promoter με όλους τους οργανωτές είναι για δύο χρόνια, ό,τι σε κρατάει σε επιφυλακή, αφού -κακά τα ψέματα- στη μετά Covid εποχή θα προκύψει συνωστισμός και πίεση. Με την επιστράτευση και άλλων κυβερνήσεων…
Με ατού!
Την Ακρόπολη και τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, κοινό παρονομαστή όλων των παραπάνω, από την Καλαμπάκα μέχρι την Ολυμπία. Η «Λεωφόρος Ράλλυ Ακρόπολις» με το καλύτερο coffee break του WRC, τον «Διόνυσο», και σημείο αναφοράς στου Φιλοπάππου.
Η Διονυσίου Αρεοπαγίτου, η σφραγίδα του αγώνα στη βίβλο με τα εθνικά προϊόντα. Γεγονός πως, χωρίς φόντο τα Μετέωρα, μπορείς να ζήσεις και να λες στα βαφτιστήρια σου: «Πήγα και εγώ Ακρόπολις. Ήμουν και εγώ εκεί». Χωρίς όμως εκκίνηση με φόντο την Ακρόπολη και ταχυκαρδία μέχρι το Στάδιο η το Θησείο, δεν έχεις πάει πουθενά.
Διαχειρίσιμο: Να μην έχεις τερματίσει εκεί και να μην υπήρξες τυχερός με απονομή στο μνημείο, οπότε ή στάθμευες βραβευμένος, ή περπατούσες στο πλακόστρωτο για να παρευρεθείς.
Ξεπερνούσε την απονομή του Παγκόσμιου Πρωταθλήματος στο Παρίσι τότε η διαδικασία στου Φιλοπάππου. Με Έλληνες και Παγκόσμιους κορυφής, και σε κυβερνητικό επίπεδο. Με τη φωνή της Πέγκυς Τρικάκου-Καμπέρου σε δύο και τρεις γλώσσες να αναστατώνει. Συγκλονιστικό κρεσέντο, με αυτά τα άγρια βράχια που φαίνονται ανεξήγητα όμορφα, το ευγενικό στυλ όλων, με το σεβασμό μας στη μέγιστη τιμή και προς κάθε κατεύθυνση.
Σε κάθε περίπτωση, και ελέγχοντας τα συναισθήματα, που άλλωστε δεν κράτησαν τον αγώνα ζωντανό, η αφετηρία είναι υπεράνω συζήτησης.
Για να καταλάβεις, πρέπει να έχεις ζήσει τον εκνευρισμό προσπαθώντας από του Μακρυγιάννη να προσεγγίσεις σωστά, ώστε να βρεθείς ακριβώς ή κοντά στο σημείο στάθμευσης πριν από την εκκίνηση. Στο κόκκινο τα συναισθήματα. Πολύς κόσμος, τους ένιωθες όλους, συγγενείς και φίλους, ενώ προέκυψαν και τα τελευταία μεταξύ μας πειράγματα, ώστε να διασκεδάσουμε ανάμικτα συναισθήματα.
Η ευκαιρία για την καλημέρα και την ανταλλαγή ευχών ευγένειας με τους Παγκόσμιους, ο καθένας στο επίπεδό του. Η στιγμή εκεί για ένα ημίωρο επισκίαζε και τον τριήμερο ή τετραήμερο Μαραθώνιο.
Ένα απρόβλεπτο κοκτέιλ αυτός ο αγώνας, με εναλλαγές σε όλα, από εκεί, από την αφετηρία-σταθμό, μέχρι τον τερματισμό, όπου και αν είχε προγραμματιστεί. Όταν ολοκλήρωνες, άλλωστε, ήθελες το χρόνο της ηρεμίας, υπεράνω αποτελέσματος. Είχες ολοκληρώσει κάτι σημαντικό. Είτε «νικητής», όπως δις στο Παναθηναϊκό Στάδιο και νομίζω στο Ζάππειο το ’91, με όμορφες στιγμές και το ’95 στο ΣΕΦ, είτε άστοχος ακόμα και στο βάθος της κατάταξης, που άλλωστε ποτέ δεν ήταν ατελείωτο…
Σε κάθε περίπτωση, η αξία του χώρου παίζει σκληρό πόκερ με το αποτέλεσμα και, όταν είσαι 5ος Γενικής στο Καλλιμάρμαρο, όπως σχολίασε αργότερα ο Σαμπί, «ήταν τέτοιες οι εκδηλώσεις, που νομίζαμε πως ανέβηκε πάλι ο Κάνκουνεν στη ράμπα».
Το Παναθηναϊκό Στάδιο και η SS στο ΟΑΚΑ είναι σημεία αναφοράς, για διαφορετικούς λόγους. Άλλωστε, η απόσταση μεταξύ τους σε κάθε διάσταση γεφυρώνει εποχές με συναισθήματα. Το savoir-faire των προγόνων και της γενιάς μας.
Σήμερα, οι νεότεροι στα πλήκτρα.
Άλλωστε, κάποτε πουλούσαμε Ακρόπολις, σήμερα το αγοράσαμε – μαγκιά μας ως Έλληνες, που αποδειχθήκαμε ανταγωνιστικοί!
Άλλες εποχές…
Η αθωότητα, το θύμα των social media, και κακά τα ψέματα, μια χαρά ήταν ο τερματισμός στη Λαμία για το 50άρι, ενώ οι εικόνες από τη λήξη στο Λουτράκι έκαναν το γύρο του κόσμου, με υπερθετικό πρόσημο. Στο τέλος τα πάντα όλα είναι και πώς θα τα διαμορφώσεις και πώς θα τα επικοινωνήσεις. Η προσαρμογή, άλλωστε, προδίδει τέχνη και διορατικότητα, και δεν περιορίζει την ιστορία ούτε πληγώνει τα συναισθήματα, που συνήθως δε συνδέονται με την ουσία.
Είπαμε, άλλο Ακρόπολις στο WRC με αφετηρία στη Διονυσίου του Αρεοπαγίτου και να πάει όπου πρέπει, με κριτήριο την ουσία του έργου, άλλο Ιστορικό Ράλλυ Ακρόπολις-ιεροτελεστία με σεβασμό στην ιστορία.
Ας μείνουμε ψύχραιμοι, έχουμε κάτι συγκλονιστικό να διαχειριστούμε, ακόμα και με τη σιωπή μας ως φάρμακο για την ψυχολογία στελεχών που ανησυχούν._ «Στρατισίνο»
