Nissan: 50 χρόνια αγώνες στην Αμερική

Με περισσότερες από 200 νίκες στο IMSA και 100 και πλέον εθνικά Πρωταθλήματα στο SCCA, πολλοί από τους θρύλους που οδήγησαν τα Nissan αυτών των επιτυχιών, θα δώσουν το «παρών» στο Monterey. Διάσημοι οδηγοί αγώνων της Nissan και της Datsun θα βρεθούν στην αγωνιστική πίστα, ενώ οι θρύλοι των παρελθόντων επιτυχιών, συμπεριλαμβανομένων των John Morton και Peter Brock, θα παραστούν στη φετινή διοργάνωση. Οι Morton, Brock και άλλοι παλαιότεροι πρωταθλητές θα παρευρεθούν ως ξεχωριστοί προσκεκλημένοι στο τηλεοπτικό πάνελ Car Cast του Adam Carolla, το οποίο θα μαγνητοσκοπηθεί σε χώρο της Nissan, στην καρδιά του paddock της πίστας «WeatherTech Laguna Seca». Αξίζει να σημειωθεί ότι ο δημοφιλής κωμικός και ηθοποιός Carolla αγωνίζεται και αυτός στο Monterey, ενώ κατέχει τη μεγαλύτερη συλλογή των αγωνιστικών αυτοκινήτων Nissan και Datsun που είχαν τρέξει στο παρελθόν, με τον διάσημο ηθοποιό Paul Newman πίσω από το τιμόνι τους.

Η Nissan North America έχει επιμεληθεί μια ειδική συλλογή από 14 αυτοκίνητα στο paddock, τρία εκ των οποίων πραγματοποιούν το ντεμπούτο τους στις ΗΠΑ: το Nissan R382 που κέρδισε το Grand Prix της Ιαπωνίας το 1969, το μοναδικό στον κόσμο Nissan R390 GT1 και το εκπληκτικό Nissan GT-R50 από την Italdesign. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να δουν από κοντά και τις κορυφαίες τεχνολογίες του Nissan Intelligent Mobility, με τα Altima και LEAF να βρίσκονται εκεί με το ProPILOT Assist στον εξοπλισμό τους, καθώς και το νέο αγωνιστικό της Formula E, που αποτελεί μια πρόγευση της επόμενης γενιάς των Nissan στον μηχανοκίνητο αθλητισμό. Aς γνωρίσουμε όμως λίγο καλύτερα το ξεκίνημα εκείνης της εποχής, 50 χρόνια πριν…

R381

Επί της ουσίας, αυτό ήταν το πρώτο αγωνιστικό στην ιστορία της Nissan με τον κινητήρα τοποθετημένο στη μέση. Παρουσιάστηκε το 1968 και εξελίχθηκε ως τα τελευταία στάδιά του από ένα λευκό φύλλο χαρτί, χωρίς να «πατήσει» στις προηγούμενες αγωνιστικές κατασκευές της Prince Motor Company. Αρχικά επρόκειτο να χρησιμοποιήσει έναν νέο V12 κινητήρα που προερχόταν από την Prince, ωστόσο η τελική επιλογή των Ιαπώνων ήταν ο V8 των 5.5 λίτρων της Chevrolet, o oποίος συνεργαζόταν με χειροκίνητο κιβώτιο ταχυτήτων πέντε σχέσεων από τη Hewland. Δεν ήταν όμως μόνο αυτό το αμερικανικών καταβολών στοιχείο του, καθώς υιοθέτησε τις αεροδυναμικές λύσεις που έφεραν στον κόσμο της Αυτοκίνησης για πρώτη φορά τα Chaparral«2F» του Jim Hall τον προηγούμενο χρόνο: Παρά το γεγονός ότι ήταν εγκαταστημένη σε μικρότερο ύψος, η μεγάλη διαιρούμενη αεροτομή στο πίσω μέρος του αποδείκνυε του λόγου το αληθές. Το R381 πιστοποιήθηκε με βάση τους κανονισμούς του Group 7, oι οποίοι ίσχυαν στο πρωτάθλημα Canadian-American (Can-Am) της Βόρειας Αμερικής. Τρία «Monster Birds» -όπως αποκλήθηκαν λόγω της αεροτομής τους- έλαβαν μέρος στο 4ο Ιαπωνικό Grand Prix, με βασικούς αντίπαλους μερικές Porsche και τρία επίσης νέα Toyota του Group 7. To αποτέλεσμα του αγώνα δικαίωσε την επιλογή της Nissan, αφού ένα από τα πρωτότυπά της έφτασε στη νίκη, αφήνοντας δεύτερη στον τερματισμό μια Porsche 910.

Kινητήρας: Chevrolet V8 Κυβισμός: 5.460 κ.εκ. Καρμπιρατέρ: 3 Weber 48 IDA Ισχύς: 450 ίπποι στις 6.000 σ.α.λ. Κιβώτιο ταχυτήτων: Χειροκίνητο 5 σχέσεων Hewland LG600 Βάρος: 835 κιλά

R382

Για το 1969 η ιαπωνική εταιρεία ετοίμασε ένα διαφορετικό αγωνιστικό, από το οποίο απουσίαζε πλέον η διαιρούμενη αεροτομή, αλλά και ο V8 της Chevrolet. Tη θέση του είχε πάρει ο 6λιτρος V12 «GRX-3» της Nissan, o πρώτος του είδους που κατασκεύασε το εργοστάσιο, με απόδοση 600 ίππων. Πιστοποιημένο και πάλι στο Group 7, το R382 που διατήρησε το ανοικτό cockpit του προκατόχου του, ξεχώριζε επίσης και για την μεγάλη εισαγωγή αέρα επάνω από το κεφάλι του οδηγού. Στο Ιαπωνικό Grand Prix της χρονιάς εκείνης, που διεξήχθη στις 10 Οκτωβρίου, η Nissan έλαβε μέρος με τρία αγωνιστικά. Βασικοί της αντίπαλοι ήταν τα Τοyota του Group 7, αλλά και τα αυτοκίνητα της Isuzu, για πρώτη φορά. Επίσης, στον αγώνα συμμετείχε και μια Porsche 917K, με οδηγούς τον Jo Siffert και τον David Piper. Το αποτέλεσμα ήταν και πάλι νικηφόρο για την εταιρεία, αφού μετά από 500 χιλιόμετρα διαδρομής δύο από τα αγωνιστικά της τερμάτισαν στις δύο πρώτες θέσεις, αφήνοντας ένα γύρο πίσω την Τoyota.

BRE 2000 Roadster

Βρισκόμαστε στο 1969 και δύο χρόνια νωρίτερα η Datsun είχε κατακτήσει τον πρώτο της εθνικό τίτλο στην Αμερική, στην κλάση F Production του πρωταθλήματος SCCA, με το 1600 Roadster και οδηγό τον Bob Sharp. Το Datsun 2000 Roadster, ως αγωνιστικό της BRE (Brock Racing Enterprises) απέσπασε ορισμένα εξαιρετικά αποτελέσματα στις αρχές της περιόδου, με οδηγό τον Frank Monise, καταγράφοντας μια σειρά από ρεκόρ γύρων. Χάρις στην άψογη προετοιμασία της, η ομάδα πήρε τον περιφερειακό τίτλο της Southern Pacific Divisional του SCCA, στην πρώτη της χρονιά εμπλοκής με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Στα μέσα της σεζόν ηBrock Racing Enterprises, με την τεχνική και την οικονομική υποστήριξη της Datsun, προετοίμασε ένα ακόμη 2000 Roadster για τους αγώνες. Ο Peter Brock αρχικά δοκίμασε ως πιλότο τον Jon Woodner, που είχε αγωνιστεί με το αυτοκίνητο για λογαριασμό της Datsun Racing Team. Όμως τελικά προτίμησε τον νεαρό John Morton, που τον ήξερε από τις ημέρες των Cobra και παλαιότερα έτρεχε με Lotus 7 και 23. Ο Morton πήρε θέση με το αυτοκίνητό του δίπλα στον Monise στους αγώνες της κατηγορίας D Production και, παρά την καθυστερημένη ένταξή του στην ομάδα, έδειξε τα προσόντα του. Όμως, η ατυχία χτύπησε την ομάδα στο American Road Race of Champions, που διεξαγόταν στο αυτοκινητοδρόμιο της Daytona: Τα δύο BRE 2000 Roadster έκαναν το 1-2 στις κατατακτήριες δοκιμές και παρουσιάζονταν ως φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου, αλλά στους πρώτους κιόλας γύρους του αγώνα εγκατέλειψαν αμφότερα από μηχανικές βλάβες. Έτσι, ο δρόμος έμεινε ανοιχτός για τον dealer της Datsun από το Oregon Jack Scoville να τερματίσει πρώτος και να πάρει το πρωτάθλημα D Production, στο τιμόνι ενός ελαφρωμένου εργοστασιακού 2000 Roadster.

Kινητήρας: 4κύλινδρος σε σειρά Κυβισμός: 1.982 κ.εκ. Καρμπιρατέρ: 2 Μikuni-Solex Ισχύς: 150 ίπποι στις 6.000 σ.α.λ. Βάρος: 910 κιλά