Το Ράλλυ Ακρόπολις, θεσμός που ξεπερνά τα εξήντα χρόνια ζωής, είναι μια καθαρά, μια αυστηρά ελληνική υπόθεση, από τις λίγες που κάνουν περήφανο τον Έλληνα, όσο και αν εμπλέκεται με το μηχανοκίνητο αθλητισμό. Χώρος όπου το συναίσθημα κυριαρχεί, ακόμα και όταν δεν έλειπε η εμπλοκή αντιπροσωπειών με σοβαρές, με επαγγελματικές ομάδες, αλλά και χορηγοί, συνήθως ευκαιριακές περιπτώσεις, χωρίς να τους υποτιμούμε, αφού συχνά αποδείχθηκαν σημαντικοί, όπως η SEAJETS του Πρωταθλητή Μάριου Ηλιόπουλου, που έδωσε ζωή με το «οξυγόνο» του στη σύγχρονη προσπάθεια της ΟΜΑΕ.
Η ιστορία ξεκίνησε από μια παρέα εύπορων αγωνιζομένων-μελών της ΕΛΠΑ πριν από το 1960, απογειώθηκε τη δεκαετία του 1980 από τον αείμνηστο Αλέξανδρο Δαρδούφα, τον Πρόεδρο σε σχέση με την ΕΛΠΑ, όντας και διεθνής παράγων. Ο ίδιος είχε δίπλα του χρυσάφι. Στελέχη εξαιρετικά σημαντικά, όπως την κ. Πέγκυ Τρικάκου και τον αείμνηστο Κώστα Γλωσσώτη, με προσφορά που ξεπερνάει το ρόλο του στο Ράλλυ, αφού απλώς δίδαξε τρόπο στη διοίκηση των αγώνων, όντας ο πρώτος που εμπιστεύτηκε τους οδηγούς θεσμικά, μέσω των Συνδέσμων μας, αλλά και μεμονωμένα. Μαθητές του ο Νίκος Σπαγόπουλος, ο Νίκος Πασαλής, ο Αντώνης Χατζημιχάλης και βέβαια ο Μανώλης-«ΡΟΝ»-Χαλιβελάκης, ο ιδρυτής της ΟΜΑΕ. Δίπλα του διαχρονικά ο «Θωρ», ο συνοδηγός του Τζώννυ Πεσμαζόγλου, ο αγαπητός κ. Γεωργίτσης, ο δικός μας Μίμης, όπως θα μπορούσαμε, θα έπρεπε να λέμε σήμερα για τον «Παπ», που όμως έχει επιλέξει να εκρήγνυται ως Σ.Χ. και να αδικεί το ρόλο του, χωρίς να υποτιμούμε την εντιμότητά του αλλά και τις ικανότητές του, έχοντας άλλωστε προσωπική εμπειρία.
Τα νεότερα χρόνια ο Πρόεδρος της ΕΛΠΑ, Βασίλης Δεσποτόπουλος, δοκίμασε την αλλαγή με τον «Λεωνίδα», τον Αλέξανδρο Μανιατόπουλο, που κατέθεσε ψυχή -και όχι μόνο-, αλλά βρέθηκε εκτός όταν λύγισε οικονομικά, και μακάρι να μην ταλαιπωρείται.
Ο ίδιος, ο φίλος Β.Δ., επέλεξε το υψηλό ρίσκο και εμπιστεύτηκε σημαντικούς. Τον Μανώλη-«ΡΟΝ»-Χ., τον συναθλητή μου, τον «δε μασάω στα κατηφόρια και οδηγώ με γραμμές στο χώμα, στα πατημένα. Ο «ΡΟΝ», μόνο με συναισθηματικό συνεργάτη την καταπληκτική του οικογένεια και χωρίς αυλικούς, κατάφερε με μαεστρία και ως μαχητής με σωστά φορεμένο κράνος και σφιχτά τις ζώνες να εξελίξει την ΕΘΕΑ της ΕΛΠΑ σε ΕΠΑ της ΟΜΑΕ, που σήμερα διοικεί, συντονίζει και οργανώνει τις ασκήσεις υψηλού κινδύνου, όπως το Ράλλυ Ακρόπολις. Από την άλλη, ο «Πρόεδρος Μπιλ», άνθρωπος υψηλού κοινωνικού επιπέδου αλλά λάτρης της ταπεινής ζωής, είδε κλάση και πάθος και, κυρίως, να γυαλίζει το μάτι του Παύλου Αθανασούλα (ο 43χρονος αδελφός του Πρωταθλητή Λάμπρου), και διέκρινε γνώση, μέθοδο και πίστη στον Mr Celeritas. Με δεδομένη την εμπιστοσύνη του στη διεθνούς επιπέδου και παγκόσμιας κλάσης κ. Ανίτα Πασαλή, όντας αναγνωρισμένη και διαχρονικά αποδεκτή εντός και εκτός της χώρας, τους εμπιστεύτηκε τον αγώνα. Για την Ανίτα, που οργανωτικά είναι η κορυφαία στο WRC και θα έκανε πλάκα και στην F1 χάρη στο μότο της «τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και πρέπει να κοπιάζεις στοχευμένα ώστε να πετύχεις», οι αντιρρήσεις μου αρχίζουν και τελειώνουν στη σχέση της με την ΕΠΑ, όπου απλώς δεν είναι, δεν μπορεί να είναι ο εαυτός της – και παρένθεση over, και δε θα επανέλθω, όντας επιλογή εκλεγμένων που υποτίθεται και πως κρίνουν, ενώ εντέλει η ίδια ξέρει καλύτερα, και το εννοώ.
Ο αγώνας στο Λουτράκι, λοιπόν, με όπλο το Καζίνο κ.ά. ρολίστες χορηγούς και με ατού τον Δήμαρχο Λουτρακίου, Γιώργη Γκιώνη, έναν σπάνιο άνθρωπο με φαρδύ παντελόνι, ώστε να χωράνε το πάθος του και η εντιμότητά του. Οικονομικά προβλήματα συνδυασμένα με το ότι η περιφέρεια αθέτησε τα συμφωνημένα, την ώρα που οι χορηγοί αδυνατούσαν να αντεπεξέλθουν, υποβάθμισαν τον αγώνα στο ERC, όπου τον βρίσκουμε και σήμερα.
Προβλημάτων συνέχεια, και έρχεται η ΟΜΑΕ, που την οδηγεί με έναν ιδιαίτερα αποτελεσματικό τρόπο ο Δημήτρης Μιχελακάκης, άλλοτε Πρωταθλητής αγώνων Ταχύτητας με ίδια αυτοκίνητα, τύπος απόμακρος όσο και επικοινωνιακός, αφού μπορεί να σε πείσει και ότι η Γη γέρνει πλέον, και να το πιστεύει. Έχει αρχές, δεν κάνει κωλοτούμπες, αλλά έχει και τα κολλήματά του, αρνούμενος το ρόλο της ΕΛΠΑ (ιστορικά έχει ρόλο, Πρόεδρε), ενώ δε συγχωρεί, δεν προσπερνάει όσους στάθηκαν απέναντί του, είτε είναι πραγματικότητα, είτε έτσι πιστεύει. Θα τον έλεγες και «μυρωδιά» σε σχέση με το χωματόδρομο, αλλά όπλισε, σκόπευσε και κατάφερε τα ακατόρθωτα σε σχέση με το ΡΑ και αλλού, που δεν είναι της στιγμής.
Δίπλα του σε διεθνές επίπεδο, ως Αναντικατάστατος Υπουργός Εξωτερικών, η κ. Πασαλή, και εδώ, στα δικά μας, εδώ στο Εσωτερικών, μια ευέλικτη ομάδα, που δεν αποφεύγει τα αυτογκόλ, μέσα όμως από ένα επιτυχημένο έργο με βάση τα αποτελέσματα.
Επιτεύγματα θα τα έλεγα, αν υπολογίσεις συνθήκες και χρονοδιαγράμματα. Με δεδομένο ότι ο αγώνας προσμετρά στο Ευρωπαϊκό, αφού εκεί μας θέλουν και μας προσφέρουν για να μας έχουν, βρήκε τη χρυσή τομή σε σχέση με το Eurosport, όπου σημαντικός στάθηκε ο ρόλος του Αντώνη Αργυρόπουλου, ενός από τα κορυφαία στελέχη του οργανισμού, ενώ δούλεψε και εσωτερικά. Σε δύο μέτωπα. Στην εξασφάλιση χορηγών με ατού τον Γιώργο Παπαζαφειρόπουλο, που πάλεψε στο Λουτράκι και δημιούργησε στη Λαμία, όπου μετακινήθηκε ο αγώνας χάρη στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η τελευταία έλαμψε με έργο και χρήματα, βρίσκοντας ανταπόκριση από τους κατοίκους και της ευρύτερης περιοχής, οι οποίοι αποδεδειγμένα και διαχρονικά λατρεύουν τον αγώνα, όπως και εμείς τους Φινλαμιώτες, τεράστιους Λαμιώτες οδηγούς αγώνων που μας δίδαξαν, και ας μην το γνωρίζουν.
Άσκηση με λογική, παρά τις αντιξοότητες, αλλά και με ατού λόγω Λαμίας το εμπορικό κομμάτι – και εδώ κάπου αρχίζουν τα δύσκολα, συνδεδεμένα με τις ανθρώπινες σχέσεις. Πυρηνική άσκηση να δέσει το χθες, το παραδοσιακό team της Ανίτας και του Παύλου, και ακόμα πιο παλιά, με τους νεότερους, που άλλοτε και κάποτε βρέθηκαν με τη λογική(;) κάποιων στην υποτιθέμενη απέναντι πλευρά.
Τίποτα τυχαίο. Βγήκε συναίσθημα που εξελίχθηκε σε μέταλλο, και αφού -με εξαίρεση τον πολύ, τον τεράστιο Αντώνη Χατζημιχάλη, που δε διαπραγματεύτηκε τις αρχές του σε επαγγελματικό και συναισθηματικό επίπεδο- εντάχθηκαν όλοι στο παιχνίδι. Αμυντικός ογκόλιθος η κ. Ελένη Φερτάκη, σοφός πίσω από τη σκηνή, με πλήρη γνώση του έργου και νοημοσύνη που σπάει τα κοντέρ ο κ. Νίκος Ανδριτσάκης, με διεθνή πετυχημένη δραστηριότητα, και βέβαια ο Νικόλας Πασαλής, ο άνθρωπος έτοιμος για όλα. Η σφραγίδα με άποψη και ουσία από τον Φινλαμιώτη κ. Νίκο Μανώλη, που δούλεψε σκληρά, σκότωσε τις δικαιολογημένες του ανασφάλειες και δημιούργησε, και ναι, «Νικ Μαν», εμείς οι παλαιοί σε ευχαριστούμε. Δε θα αναφέρω άλλα ονόματα, γιατί ξεχνάς και εκτίθεσαι, και άλλωστε το σημείωμα σε αυτούς αναφέρεται. Είναι εξάλλου το άγχος του «Παπ», η αρχοντιά του χορτάτου Άγγελου, το χαμόγελο της Φωτεινής, ο κόπος και το πείσμα στα μάτια του Παναγιώτη, η παρουσία του Ξανθάκου, η τρέλα του Λώρη, η δουλειά του Τάσου, που εξελίσσει τα σπαστήρια σε Καρούτες, και άλλοι, όπως η Ελενίτσα Μαλακτάρη, που δένουν το χθες με το σήμερα, ώστε να βλέπεις αύριο, μέσα και από τα μάτια της ψηλής νέας κυρίας που «τρέχει» επιτυχώς τους εθελοντές. Τόσο πολλοί, τόσο ικανοί, τόσο σεμνοί και αποτελεσματικοί, και είναι αυτοί που απαντούν στο ερώτημα ότι, αφού έχουμε τα χρήματα, «ναι, πάμε WRC», οργανωτικά ευκολάκι.
Είμαστε καλά προπονημένοι και καταδικασμένοι να φλερτάρουμε με την κορυφή σε τέτοιες δραστηριότητες-ειδικές ασκήσεις, όπου κάθε κριτής, ενδιάμεσος, και στελέχη όπως η άπαιχτη ομάδα «Κορμαζό» μπορούν για το καλύτερο. Έτσι έμαθαν, έτσι λειτουργούν, και τους ευχαριστούμε.
Για τον Έλληνα αθλητή; Τους ανθρώπους που χωρίς χορηγίες και εργοστάσια πολέμησαν, και μάλιστα ξεπέρασαν τα όρια του δρόμου και πληγώθηκαν; Μείνετε συντονισμένοι. Εκεί όπου ό,τι γράφει δεν ξεγράφει και μένει, θα έχουν την τιμητική τους, όπως οφείλουμε άλλωστε να κάνουμε. Στους 4Τροχούς Ιουνίου, λοιπόν, μόνο για αθλητές. Με σεβασμό,
«Στρατισίνο»
