Ο Παμίνος Αναστασόπουλος, παιδικός μου φίλος που έφυγε χθες στα 63 του χρόνια, δεν απασχόλησε τα social media, οπότε και η οικογένειά του δεν θα δεχτεί κριτική για το που θα διαθέσει τα χρήματα που θα δοθούν για λουλούδια κ.α.
Αντίστοιχα, ο αείμνηστος φίλος μου, ένας από εμάς που θα τιμηθεί όπως αρμόζει απο την εξαιρετική του οικογένεια, δεν θα βρεθεί στα πλήκτρα της κ. Ακρίτα, ενώ όντας τυχερός που δεν έχει σχέση με αγώνες, δεν κινδυνεύει από τα πλήκτρα και τα μικρόφωνα ανιστόρητων που προέκυψαν έτσι ξαφνικά ως τιμητές των πάντων.
Στην εποχή που ο σεβασμός χάνεται μέσα στην υπερπληροφόρηση των social media κάποιοι άνθρωποι σημαντικοί για την οικογένειά τους και τους φίλους τους, φεύγουν από τα εγκόσμια σεμνά και πολιτισμένα όπως έζησαν. Για τον καθένα μας είναι αυτοί που φορτώνουν τις αναμνήσεις μας και μας ταξιδεύουν στα παιδικά μας χρόνια και βέβαια, όταν πλέων είναι αργά, μας φορτώνουν με τύψεις, αφού δυστυχώς με αυτούς χάνεσαι. Αυτούς δεν συναντάς και όταν καταγράφεις τις δικαιολογίες στη συνεχεία τις σβήνεις και σκύβεις το κεφάλι. Ταινία η ζωή σου όταν χάνεις φίλο παιδικό από το σχολείο, αλλά και στη συνέχεια.
Ο Παμίνος και άλλοι που μας λείπουν καθυστερημένα και εδώ κάπου χτυπάει το καμπανάκι για το πως πρέπει να μοιραζόμαστε τον ελεύθερο χρόνο μας με διαχρονικούς φίλους, ώστε να διατηρείται και η ψυχική μας ισορροπία. Τυχεροί όσοι έχουν φίλους και συναναστρέφονται λιγότερο με όσους γνωρίστηκαν και έζησαν μαζί τους σε ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον, όπως π.χ οι αγώνες αυτοκινήτου. Χώρος που προσφέρεται και για την έξαρση των απωθημένων μας με τα συμπλέγματά μας να κτυπούν κόκκινο.
Ότι ακριβώς δεν προκύπτει όταν πρόκειται για τον παιδικό φίλο και συμμαθητή, οπότε και η ξαφνική απώλεια σε πληγώνει, αφού είχες την ευκαιρία να τον ξαναδείς και δεν την αξιοποίησες. Το έκανε ο κοινός μας φίλος Θανάσης Αγγελής, χθες της Κοσμοκάρ, σήμερα δίπλα στον Ανδρέα Χριστοφορίδη (ευλογία) και πρόκειται για ένα ακόμα στοιχείο της ευγένειας, του πολιτισμού που τον χαρακτηρίζει.
Ο Παμίνος, γεννήθηκε άρχοντας, από εξαιρετικούς ιδιαίτερα μορφωμένους και πετυχημένους γονείς, με την οικογένεια σημαία.
Νέοι δεν αποφύγαμε τις υπερβολές με το 504 και το δίλιτρο Triumph, αλλά και τη συνεταιρική μας Λαβέρντα. Ακόμα και κρις κραφτ μοιραστήκαμε. Το κυριότερο όμως συνυπήρξαμε με τους πρώτους μας έρωτες. Απίστευτα ανέκδοτα, όπως όταν στα 16 μας, πηγαίναμε συχνά Λαγονήσι με το λεωφορείο που τότε το χειμώνα ήταν υπεραστικό και η αγωνία κτυπούσε κόκκινο, μη χάσουμε το τελευταίο ώστε να επιστρέψουν τα κορίτσια ασφαλή στους γονείς τους. Στον Πειραιά και στη Γλυφάδα. Λεπτομέρεια για την κοινή γνώμη τα πολύ σημαντικά ονόματά τους, ενώ είναι σίγουρο πως στα 16-18 προ διπλώματος, όλοι έχετε ζήσει αντίστοιχα.
Θα τον θυμάμαι. Χαρακτηριστική φιγούρα. Ευγενής ισορροπημένος άνθρωπος, εξαιρετικός οικογενειάρχης, με τον όρο φιλία πολύ ψηλά στο ρεπερτόριο του.
Κλείνουμε όπως ξεκινήσαμε. Αντίο Φίλε._ Σ.Χ.
