Συνεχίζουμε από το μπάκετ και ο «Στρατισίνο» γράφει για τα Nissan που οδήγησε στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα, συμμετέχοντας και σε δώδεκα Ράλλυ Ακρόπολις με την κορυφαία ομάδα του Πανελλήνιου Πρωταθλήματος. Κείμενο για τις «μηχανές», αλλά και για τους ανθρώπους, που κάνουν τη διαφορά.
Nissan Silvia Gr. IV, γνωστό και ως «Violet GT»
Το δίθυρο, περίπου κουπέ, με το λευκό να… πλειοψηφεί στο χρωματισμό του. Αντικατέστησε το 1982 ως γκρουπ IV το 4θυρο Violet, που λάτρεψαν οι οδηγοί του και ο κόσμος των ράλλυ. Ένα καλά ρυθμισμένο σασί με 2λιτρο 16βάλβιδο κινητήρα, και έπρεπε να εντοπίσεις τον θηλυκό του χαρακτήρα για να οδηγήσεις. Συνολικά πιο μακρύ από την κλασική «Βιολέτα», σε οριακά μεγαλύτερο βάρος και με ίδιο κινητήρα στη 16βάλβιδη εκδοχή του 2λιτρου.
Το 1983 πρεμιέρα με «οδηγό» τον Κ.Κ. στο Ράλλυ Αχαιός από τον ΑΟΠ στην Πάτρα, τότε που το ιστορικό Σωματείο κοσμούσε την κοινότητα των αγώνων, υποστηρίζοντας την ιερή σχέση εμπιστοσύνης με τον Έλληνα οδηγό. Μικτός αγώνας με εξαιρετική σχεδίαση, και οι πρώτες εντυπώσεις ήταν ότι δεν πάει π.χ. όπως ένα καλό Escort, αλλά, αν έχεις υπομονή, καλή γνώση του δρόμου και σημαδεύεις σωστά, θα κάνει χρόνους και στην άσφαλτο, χάρη στο σασί του. Στο χώμα; Τρακτέρ…
Αργότερα, όνειρο ζω-μη με ξυπνάτε, και συμμετείχαμε με τον Ευθύμη Σάσαλο στο ΔΕΘ, «επίσημοι» τότε, το 1983, και ήταν μαγικό στις γρήγορες χωμάτινες ειδικές. Απίστευτα ευθύβολο και τέλειο στα άλματα. Βολευόταν εκεί, αν και χάσαμε πανηγυρικά από τον Γάκη, που πετούσε με την Ascona, ενώ πολύ γρήγορα πήγαινε και ο Κώστας Χαμπής στις χωμάτινες ειδικές, στο Κιλκίς, με το Escort. Ανάμνηση στη Μαυροπλαγιά, ασφάλτινη ε.δ. αγαπημένη του Βασίλη Τσομπανόπουλου, βρεθήκαμε με τρακτερωτά. Δυστυχώς, δεν έβρεξε και μας στοίχισε σε χρόνο, αλλά το χαρήκαμε.
Προσθέταμε εμπειρία τότε, υστερώντας σε χρόνους, όπως και στο Μαύρο Ρόδο με τον Τίμο Τζάννες, οπότε και ανακαλύψαμε ακολουθώντας τον Γιώργο Μοσχού στις δοκιμές, στην Αγία Σωτήρα, ότι ο δρόμος ο σωστός ήταν από τα χαντάκια, στα χωράφια. Όλα ευθεία. Ήταν ένα μικτό Μαύρο Ρόδο, όπου σε χρόνους κινηθήκαμε αδιάφορα στην άσφαλτο και σβέλτα στο χώμα. Ρεσιτάλ της Καίτης Κυρίτση η σχεδίαση, με όλες τις ασφάλτινες ειδικές στην αρχή, όπως στο Σαν Ρέμο και στην Πορτογαλία.
Στη συνέχεια, στα Βίλια, αλλαγή σκηνικού και πάμε χώμα, με guest την Κινέτα στην πρώτη της εμφάνιση. Ήταν η τρέλα της Καίτης να βρίσκουν καινούργιες ε.δ. με Κουτσοθόδωρο και Θανάση Ζάχο και να τις καθιερώνουν όλοι, ακόμα και στο ΡΑ. Πανεπιστήμιο η ΑΛΑ, που συνεχίζει με αρχές.
Το 1984
Ξεκινήσαμε το Πρωτάθλημα με τη 2λιτρη Silvia. Δεχτήκαμε και μπούλινγκ, του στυλ «οδηγά το μουλάρι του Μοσχού», (τιμή μου) τότε στην ψηφοφορία μελών του ΣΟΑΑ για αποχή από το Ράλλυ Ακρόπολις. Ως διαμαρτυρία για αλλαγές σε κανονισμούς της κατηγορίας Ε, που δημιουργήθηκε για να συμμετέχουν τα αυτοκίνητα όπως προέβλεπε η ληγμένη τους ομολογκασιόν. Τι σας θυμίζει; Καμία σχέση. Σήμερα πρόκειται για ανήθικη, εκτός χρόνου παρέμβαση σε κανονισμό που είναι σε ισχύ.
Με τον Ευθύμη Σάσαλο, λοιπόν, πήγαμε στο Γύρο Πελοποννήσου της AΛΦ, ένα σκληρό και πλούσιο σε χωμάτινη επιφάνεια TdP εποχής, αλλά και σε μικτό Ράλλυ Κένταυρος χωρίς Πήλιο, όπου εγκαταλείψαμε από κινητήρα στην πρώτη κιόλας ε.δ., στο Περίβλεπτο, αν θυμάμαι καλά. Στη συνέχεια, με τον Τίμο Τζάννες στο λασπωμένο Εαρινό της ΠΑΛΑΣ, όπου επιστρέφοντας τουμπάραμε στα Αθίκια. Όλα στραβά και ανάποδα, οι άνθρωποι της ομάδας μας με αγωνιστική κουλτούρα για σεμινάριο δεν απογοητεύτηκαν, δε μας αντικατέστησαν και συνεχίσαμε με τον σύγχρονο εξοπλισμό, με το 240 RS, από το ΡΑ του 1984 και μετά, βαθιά στο χρόνο.
Η αίσθηση είναι ότι η Silvia, η Violet GT αν προτιμάτε, όντας σε εξαιρετική κατάσταση, θα μπορούσε να κινηθεί συνολικά πολύ καλύτερα από την 4θυρη εκδοχή σε ένα χωμάτινο, ή ασφάλτινο, ή μικτό ράλλυ.
Στη δική μας, το αυτοκίνητο που είχε ο Γιώργος Μοσχούς το 1983, έγινε εξαιρετική δουλειά, κυρίως στο σασί, από τους Γρυπάρη, Ανδρέα Μπέμπη και Μηνά Χατζηκυριάκο, που την ανακατασκεύασαν για το πρωτάθλημα του 1984.
Τα 14άρια της Dunlop της ταίριαζαν, αλλά ήταν αυτοκίνητο που ήθελε τον τρόπο του, γιατί το καθυστερούσες οδηγώντας όπως το Violet… Ακόμα και στις φουρκέτες ήθελε υπομονή, και πάντα έχω στη μνήμη ένα κατέβασμα ζωγραφιά του μαέστρου George Moschous στο Ψάρι, με μαγικό πέρασμα στη δεξιά φουρκέτα μετά το πονηρό χάσιμο τέρμα γκάζι. Ήταν το TdP του ’83, πριν έρθει το 240 RS.
Σε σχέση με τον κινητήρα της, είχες την αίσθηση ότι δεν πάει, αλλά ο ίδιος στο Violet νόμιζες πως είχε 250 ίππους. Ήταν δύο διαφορετικά αυτοκίνητα, παρά τα κοινά εξαρτήματα και την ίδια φιλοσοφία κατασκευής. Για εμάς ήταν το όχημα εκπαίδευσης.
Με αυτή την εργοστασιακή κυρία σε γκρουπ IV εκδοχή μάθαμε να κόβουμε δρόμο ευθυγραμμίζοντας μέσα από χαντάκια. Για το κιβώτιό της, με επιλογέα με μακριά διαδρομή, μαλάκωσε το χέρι μακριά από τη δυναμική στις Αναβάσεις, και άλλωστε ζήσαμε τα πρώτα βήματα της συγκλονιστικής σχέσης εμπιστοσύνης με την ομάδα μας, με τον Νίκο Κελεσάκο, έναν τεράστιο, να έχει την αγκαλιά του ανοιχτή και τα λόγια του να προσφέρουν στήριξη και δύναμη, έπειτα από κάθε αστοχία.
Με τη 2λιτρη Silvia μάθαμε ότι και με ένα πισωκίνητο με άκαμπτο άξονα πρέπει να στηθείς ουδέτερα για να πας γρήγορα. Αν μάλιστα επέμενες στο γκάζι, το τετ-α-κε ήταν γεγονός. Όπως π.χ. στο Γυμνό και αλλού. Όταν όμως την οδηγούσες, προέκυπτε χρόνος. Όπως την άγρια νύχτα στο Tour, κατεβαίνοντας στο Σχίνο με το καπό ανοιχτό από τη δεξιά πλευρά και τον Ευθύμη να τραγουδάει απτόητος, αφού έπρεπε να καλύψουμε. Στην ενδοσυνεννόηση: «Το καπό είναι ανοιχτό». Η απάντησή του, «οδήγα, κουμπάρε, δεν ανοίγει». Ολοκληρώσαμε στα 2 δλ. από τη Γιωργάρα με το RS, όντας και 12 δλ. ταχύτεροι από τον Παύλο με το ex-Μέλας Escort γκρουπ 4, αλλά ήταν ο τρόπος που δεν ξεχνιέται. Τα φώτα; Δεν ήταν ποτέ το δυνατό σημείο των αυτοκινήτων μας, αλλά στα 27 σου χρόνια, όλα ημέρα φαίνονται.
Θυμάμαι τότε, πικραμένοι που χάσαμε τον αγώνα για 7 δλ. από τον αείμνηστο Παύλο Μοσχούτη σε Αγ. Ιωάννη-Κινέτα, ξεχάστηκα και ήρθε η Γιωργάρα και με πήγε σηκωτό να τους συγχαρώ. Ο Παύλος με τον Σταμάτη δίπλα του, και καταλαβαίνετε. Ο Γιώργος Μοσχούς, ο μεγαλύτερος αδελφός μου, από την πρώτη στιγμή στο ΔΕΘ μέχρι το τέλος, στο δρόμο για το «Υγεία» για τη last stage της ζωής. Ελπίζω να μην τον απογοήτευσα. Όλα αυτά, στο πλέον ανταγωνιστικό, αλλά και οικογενειακό περιβάλλον του πλανήτη, έργο οικογένεια Κελεσάκου, με υπογραφή Τ.Θ.
Για αυτήν τη διαφορετική «Βιολέτα», σημείωμα με αφιέρωση στον Ευθύμη Σάσαλο και στην παρέα των μηχανικών μας. Οι άνθρωποι, η διαφορά στο ομαδικό παιχνίδι, ακόμα και όταν οδηγείς ένα τέρας αξιοπιστίας.
Συνεχίζεται…_ «Στρατισίνο»
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
