Πού πας, αφεντικό;

Ψυχρά, για ένα στέλεχος, ακόμα και στον «αφεντικό-φίλο», ξέρεις εσύ, σε έναν συνηθισμένο τύπο, πετυχημένος αλλά της τυπικής διαδικασίας και της διεκπεραίωσης, με λίγη από αγένεια, η απάντηση θα ήταν: «Έφυγες, λείπεις από καιρό από το σπίτι». Επιλογή σου, που τη σεβαστήκαμε, αλλά φαίνεται πως μετάνιωσες. Πώς να εξηγήσουμε ότι «την έπεσες» στα παιδιά σου, πληγώνοντας τη δημιουργία σου.

Καμία σχέση, όμως…

Σε τσαντίζει αφού σου χαλάει το αφήγημα, αλλά δεν έφυγες ποτέ! Άλλωστε, το passport το κομμάτιασαν τα ζωντανά σου και την ταυτότητα την έχασες. Τη φύλαξες και, ως συνήθως, αυτά δεν αλλάζουν, δε θυμάσαι το πού…

Κακά τα ψέματα

Σε ακολουθούν με συνέπεια και πάθος τουλάχιστον τρεις γενιές ορκισμένοι αναγνώστες, που τους πότισες το DNA του αυτοκινητόφιλου. Τους δίδαξες με τον σωστό τρόπο το «Οδηγώντας» ως μια εμπνευσμένη διαδικασία και, αντίστοιχα, δίδαξες πολλούς συντάκτες του Ειδικού Τύπου, ως ιεροτελεστία. Ως καθήκον, και αποδείχθηκαν οι καλύτεροι. Ακόμη διδάσκεις, και το ξέρεις. Άλλωστε, εσύ το άλλαξες το περιοδικό αξιοποιώντας το ταλέντο του Γ.Π., οπότε το εκσυγχρόνισες και το προσαρμόσαμε, διατηρώντας τις αξίες του.

Σε άψογη συνεργασία με την ομάδα μας, ενώ δεν ακούσαμε και δε στηρίξαμε όταν μιλούσες για Ίντερνετ και ενεργούσες ηλεκτρονικά, ενώ οι άλλοι ήταν στα δέντρα. Άλλωστε, είναι συνήθειά σου, τρόπος ζωής, βίωμα με υπεραξία, να προηγείσαι, να προβλέπεις, να δικαιώνεσαι και να δοκιμάζεις το νευρικό μας σύστημα με το δάχτυλο στον κρόταφο.

Εδώ θα μείνεις

Δεν έφυγες ποτέ, δε θα πας πουθενά. Εδώ θα μείνεις, συνεπιβάτης με τον φίλο σου τον Αλέξανδρο στην «911» της ζωής, που μας διδάξατε. Εμείς, οι κοινοί θνητοί, οι συνηθισμένοι, τα «τσογλάνια», θα φύγουμε. Κάποιοι άλλωστε είμαστε με το ένα πόδι, αφού συμπληρώσαμε από καιρό το χρόνο μας. Το χρωστάμε στους συνεργάτες μας, παιδιά σου.

Κ.Κ., θα είσαι παρών, για πάντα και για πολλές ζωές, ώστε να γιορτάσεις τα 100 χρόνια του περιοδικού-δημιουργία σου, αλλά και παραπέρα.

Απλώς, Κ.Κ.: αθάνατος.

Θυμάσαι;

Μαζί στα 25, μαζί (και μόνο τυπικά χώρια) στα 50, που δεν έβγαλες τη συνηθισμένη σου αρχοντιά για ένα «take five» με τη χερούκλα σου στην ομάδα σου, που δε μάσησε, σηκώθηκε, περπάτησε και δημιούργησε.

Στα 100 χρόνια του 4Τροχοί, θα είσαι εσύ και τα κομάντο, που η ψυχή και το τσαγανό τους δεν αλλάζει.

Φέτος

Το Ακρόπολις, που μας το σύστησες και μας δίδαξες σε βάθος ώστε να σεβόμαστε, γιορτάζει τα 70 χρόνια διαδρομής. Είναι πολύ όμορφο, πολύ ιδιαίτερο, ότι κάποιοι, όπως και ο φίλος σου ο ΆλΜαν, ζήσατε και τα ασπρόμαυρα χρόνια και τα πολλά χρώματα της σύγχρονης εποχής που απολαμβάνουμε οι νεότεροι.

«Παλιά ήταν αλλιώς, αλλά σήμερα είναι όμορφα».

Οι συνεργάτες σου δε σε ξεπεράσαμε, ούτε σε πλησιάσαμε, όταν στο Ράλλυ Ακρόπολις ήρθε η πολιτεία και το απογείωσε. Όνειρο ήταν και το εκτίμησαν, το σεβάστηκαν και το υλοποίησαν, ακολουθώντας τον δικό σας, τον δύσκολο δρόμο.

Με αγωνιστικούς χαιρετισμούς, όπως τότε στα 50 χρόνια, που ήρθες στην αφετηρία και μετά, ακούγοντας Τέρενς στα μικρόφωνα, περπάτησες στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου, όπου το ’84 γνώρισες τη μαμά μου, να ευχηθείς στον Νίκο και στην Τώνια καλό δρόμο με νεύμα, βλέμμα και μια κάποια ατάκα που λίγοι καταλαβαίναμε. Το καλύτερο φάρμακο. Βιταμίνη πολλών milligram.

Είπαμε: δεν πας πουθενά Καββαθά, εδώ θα μείνεις._ Σ. Χ.