Στους προσωπικούς του τίτλους ο Yvan Muller έχει προσθέσει από πέρσι και έναν ως προπονητής, καθώς η πορεία του ανιψιού του, Yann Erhlacher προς το πρωτάθλημα του WTCR, είναι σε μεγάλο βαθμό επίτευγμα του Γάλλου πολυπρωταθλητή.
Τώρα που εσείς διαβάζετε αυτό το συγγραφικό αριστούργημα, κάποιοι ιδρώνουν! Κάποιοι κοπιάζουν για να βγάλουν τα προς το ζην! Κάποιοι αγωνίζονται! Με την καλή έννοια το λέω μην παρεξηγιέστε. Εννοώ πως στο Nurburgring έχει ξεκινήσει ήδη το αγωνιστικό τριήμερο για την πρεμιέρα του φετινού WTCR.
O συγκεκριμένος αγώνας είναι υποστηρικτικός στον 24ωρο στο Nordschleife και όπως καταλαβαίνετε από το Σάββατο το μεσημέρι μέχρι την… Κυριακή το μεσημέρι δεν γίνεται τίποτα άλλο στην πίστα, οπότε όλα τα υπόλοιπα ξεκινούν νωρίτερα, ώστε να προσαρμοστούν σε αυτό το πρόγραμμα.
Τέλος πάντων αυτά είναι διαδικαστικά, αλλά για να μην υπάρχουν απορίες, τα εξηγώ. Το WTCR (συνεχίζω να εξηγώ), το παλιό WTCC που είχε προέλθει από το ETCC, το οποίο όμως επανεμφανίστηκε πριν κάποια χρόνια, είναι θεωρητικά ό,τι καλύτερο υπάρχει στην κατηγορία Τουρισμού. Για την ακρίβεια ακόμη και αν δεν έχτε δει ποτέ αγώνα οποιουδήποτε από τα παραπάνω, δεν υπάρχει περίπτωση να μην γνωρίζετε τον Gabriele Tarquini, τον Tom Coronel και πολύ περισσότερο τον Andy Priaulx ή τον Yvan Muller.
Αυτός ο τελευταίος θα είναι σήμερα το θέμα μας. Γιατί; Διότι είναι μια τρομερή περίπτωση οδηγού και όχι μόνο, με απίστευτες ικανότητες και με ένα μαγικό χάρισμα να μαζεύει νίκες και τίτλους. Το WTCC το έχει κερδίσει τέσσερις φορές, αλλά δεν είναι μόνο αυτό το ζήτημα. Το κυριότερο είναι πως εκείνη την εποχή από το 2005 δηλαδή μέχρι το 2015 περίπου, όποια ομάδα ήθελε να πρωταγωνιστήσει και να διεκδικήσει πρωτάθλημα κατασκευαστών, ξεκινούσε το σχεδιασμό της, εξασφαλίζοντας συμφωνία με τον Yvan Muller.
Ο Γάλλος είχε ξεκινήσει από το BTCC, τον αντίστοιχο θεσμό στην Μεγάλη Βρετανία, ο οποίος μέχρι τα πρώτα χρόνια του 2000 είχε ευρύτερο ευρωπαϊκό ενδιαφέρον, το οποίο όμως ατόνησε και άφησε το έδαφος ανοιχτό στο WTCC. To2008 λοιπόν ο Muller, χάρισε στην Seat τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο της και τον συνδύασε με τον πρώτο του προσωπικό, οδηγώντας τα χαρακτηριστικά Leon εκείνης της περιόδου. Ακολούθησαν τρεις τίτλοι, δύο με την εργοστασιακή Chevrolet και ένας με την RML, του Ray Mallock.
Στο μεταξύ ο Muller έπαιρνε σχεδόν κάθε χρόνο, το Andros Trophy. Μια σειρά χειμερινών αγώνων σε ειδικά διαμορφωμένες αλπικές πίστες με χιόνι και αυτοκίνητα με καρφιά. Τσακωνόταν με το ίνδαλμά του τον Alain Prost, ο οποίος δυσκολευόταν να είναι δεύτερος πίσω του, αλλά ο Muller φροντίζοντας πάντα να καταδεικνύει όποια αδικία εις βάρος ήταν εμφανώς πιο αποτελεσματικός από οποιονδήποτε στα χιονισμένα «παντιλίκια» του Andros.
Πίσω στο WTCC είχε έρθει η κυριαρχία της Citroen, της οποίας μέλος ήταν ο Yvan Muller, καθώς και εκείνη είχε ξεκινήσει από τον Γάλλο, όμως εκεί οι προσωπικοί τίτλοι σταμάτησαν γιατί βρέθηκε ο Jose Maria Lopez, ο οποίος πήρε τρεις συνεχόμενους.
Σε αυτό έπαιξε αναμφίβολα ρόλο και το ότι ο Muller όδευε πλέον προς τα 50 με τις ανησυχίες του να έχουν προσαρμοστεί στην ηλικία. Η ομάδα του η M Racing είχε ξεκινήσει τις δραστηριότητές της σε διάφορα πρωταθλήματα και ο ίδιος είχε αρχίσει την… προπονητική. Η συμφωνία με τον Christian Dahl και την Polestar τότε, η οποία μετετράπη σε Cyan Racing, άνοιξε τους ορίζοντες του πολύπειρου Γάλλου.
Έτσι προέκυψε η περίπτωση του Yann Ehrlacher. Ο Ehrlacher είναι ο ανιψιός σε αυτήν την οικογενειακή, τελικά ιστορία. Είναι ο γιος της Cathy Muller και του Yves Ehrlacher, Γάλλου ποδοσφαιριστή τις δεκαετίες του ‘70 και του ‘80, ο οποίος έκανε καριέρα με την ομάδα της Strasbourg κυρίως. Η Cathy Muller από την άλλη εκτός από συνδετικός κρίκος δύο πρωταθλητών, ήταν η ίδια μια από τις πρώτες συμμετέχουσες σε αγώνες αυτοκινήτων έχοντας και ορισμένες διακρίσεις, την εποχή που όλοι ασχολούμασταν με την Michelle Mouton στα ράλι.
Ο Ehrlacher δεν είχε ποτέ ιδιαίτερη… κάψα να ασχοληθεί με το motorsport, αλλά ήταν ένα παιδί που μεγάλωσε μέσα σε αυτό. Στο Λύκειο είχε αρχίσει να κάνει τη ζωάρα του και να μην διαβάζει, έτσι ο αγαπημένος θείος Yvan αποφάσισε να του δώσει ένα κίνητρο για να είναι συνεπής στα μαθήματά του. Ο Yann ζήτησε καρτ αλλά ο Yvan απάντησε, ποιο καρτ βρε αγόρι μου, 1,90 μαντράχαλος και του υποσχέθηκε να οδηγήσει το ιδιαιτέρως δημοφιλές στη Γάλλια, Mitjet. O Ehrlacher στην πρώτη του χρονιά εκεί ήταν πρωταθλητής με την υποστήριξη της M Racing του Muller και την καθοδήγηση του ίδιου.
Στο WTCR ο Ehrlacher έχει έρθει σαν κομήτης, εκμεταλλευόμενος την σωστή λειτουργία της Cyan Racing και τα μυστικά του Yvan και πέρσι κατέκτησε το πρωτάθλημα για να γίνει ο νεότερος ανάμεσα σε όσους το έχουν καταφέρει. Όπου σταθεί και όπου βρεθεί αποθεώνει τον θείο του, ο οποίος πλέον εκτός από τους πολλούς προσωπικούς τίτλους και τους τίτλους με τον ομάδα του, έχει πλέον και έναν ως προπονητής.
Έναν ρόλο που δεν είχε φανταστεί, όπως παραδέχεται, αλλά στον οποίο ανταποκρίνεται με το ίδιο πάθος και επιτυχία, όπως και τους υπόλοιπους. Για να δούμε πως θα τα πάει αυτές τις ημέρες, ξεκινώντας από το Nurburgring, την υπεράσπιση του τίτλου του.
