Επέτειος για ένα ιδιαίτερο αυτοκίνητο του Ιταλού κατασκευαστή, και ο Σ.Χ. στα πλήκτρα.
Δεν προσπερνάς τον πρώτο σου έρωτα, και η Alfasud δεν είναι μία ακόμα Alfa, με ό,τι σημαίνει αυτό το σχόλιο. Το ξεπερνάει, και μην ψάχνετε για δράκο στο αφήγημα. Καμία σχέση με Fiat και Lancia· είναι μια διαφορετική αλλά γνήσια Alfa, και πρέπει να τη ζήσεις για να αντιληφθείς το μέγεθός της. Όσοι εκ του ασφαλούς, που δεν είχαν την τιμή να ζήσουν μαζί της ώστε να γευτούν τη χαρά της οδήγησής της, ασχολήθηκαν με τα όποια της προβλήματα, κυρίως σε σχέση με το αμάξωμα. Μια σκουριά, που ουδέποτε μετρίασε τη συμπεριφορά της και το στυλ της. Ακόμα και μια ταπεινή 4θυρη 1.2 με το 4άρι θα ήταν σήμερα, έπειτα από πενήντα χρόνια, ένα περίφημο σύγχρονο αυτοκίνητο. Ευχάριστο, λόγω του σασί της που κούμπωνε ως γάντι με τον flat κινητήρα της, αλλά και χρηστικό, με πολύ έξυπνη διαρρύθμιση των χώρων.
Ευφυές αυτοκίνητο γενικώς, άλλαξε τις ισορροπίες και η μπροστινή κίνηση, από θεωρητικό μειονέκτημα, εξελίχθηκε σε ατού. Το πάτημά της δε θα βρεις να το συγκρίνεις. Ούτε η «33» -καμία σχέση-, και η Alfasud δεν ήταν τυχαίο ότι έλαμψε και σε ειδικές ασκήσεις.
Σήμερα τις Sud τις βλέπουμε να κοσμούν την κατηγορία Ιστορικών. Κυρίως σε Αναβάσεις, στα χέρια του κ. Λυμπέρη Παπάζογλου, που διαθέτει μια εξαιρετική, ιδιαίτερα ποιοτική συλλογή με Alfasud. Προκύπτει δίλημμα για το αν θέλεις την κόκκινη, την αγωνιστική του με το κοντό διαφορικό, για έναν γύρο στο «Μέγαρο», ή για 24 ώρες την 1.5 τελευταίας γενιάς με τα οριζόντια πίσω φανάρια. Σε 3θυρες εκδοχές, σε άριστη κατάσταση, και θέλεις να τη ζήσεις όπως ήταν τότε. Το επιβάλλει ο σεβασμός στην ιδιαιτερότητα που τη χαρακτηρίζει.
Προκύπτει μια αίσθηση που δεν περιγράφεται και σε δυσκολεύει στη διαχείριση των πλήκτρων. Κρίμα που δεν παράγεται σήμερα, και εννοείται πως δεν προκύπτει σχέση με τη MiTo. Αν μάλιστα προσπαθήσεις να τις συνδυάσεις, η σύγχρονη αποδεικνύεται κακέκτυπο. Έχει ρίσκο κάτι τέτοιο, εκθέτει το σύγχρονο, και το αποφεύγεις. Σε σχέση με το παρελθόν, με Fiat 128 μπορείς να συγκρίνεις τη MiTo. Το Fiat, ένα αυτοκίνητο στα αδιάφορα μέτρα της εποχής. Η «147» χαρακτηρίζεται περισσότερο «Sud», αλλά έτσι ξεφεύγεις και χάνεις το μομέντουμ.
Η Alfasud, μοναδική.
Σε πίστες και ειδικές διαδρομές…
Τότε, τη δεκαετία του 1970, την Alfa αντιπροσώπευε ο κ. Περικλής Φωτιάδης της Μότορ Ελλάς, και η αγωνιστική εμπλοκή ήταν μονόδρομος. Πολύ μπροστά και από τους Ιταλούς, το αγωνιστικό τμήμα, με διευθυντή τον αείμνηστο Άρη Σταθάκη, που ήταν και εξαιρετικός οδηγός. Ευαίσθητος και με τους νέους, με δείγμα γραφής του τη στήριξη για τη συμμετοχή μας με τον Γιάννο Αλβανό στο Ράλλυ Πρωτελατών 77. Με Alfasud Ti η πρώτη μας φορά, και ήταν τα αμορτισέρ της Spica και η εξαιρετική ποδιά, προσφορά(!) Α.Σ., που μας επέτρεψαν να κινηθούμε γρήγορα και στο κακό χώμα.
Τότε έβλεπες στα βουνά Μιχάλη Μοσχού, Ρένο Λεοντόπουλο, Κώστα Μέξη και Χρήστο Ρουμπέση και οπισθοχωρούσες. Μάγος στην προετοιμασία ο Κώστας Δουλάμης, και στην υποδοχή ο αείμνηστος Χάρης Μόρντο. Αντίστοιχα, φόρτωνες με αδρεναλίνη τα όνειρά σου απολαμβάνοντας Γιώργο Μοσχού στην άσφαλτο και «Αστερίξ» στο χώμα. Η πλήρης αντίθεση, με κοινό παρονομαστή την ποιότητά τους, ό,τι τους κάνει σημαντικούς. Ήρωές μας και οι δυο τους.
Στο Ράλλυ Ακρόπολις, ο «Αστερίξ»-Άρης Λουμίδης, ένας σιρκουί-εξπέρ και λόγω φιλοσοφίας, ήταν σε κόντρα με το σλόγκαν του καλύτερου καφέ στον πλανήτη: «Ο καθένας στο είδος του». Στο χώμα η Sud με τον Μιχάλη Μοσχού, τον Κώστα Χαμπή κ.ά.
Σε κάθε περίπτωση, ο ταχύτερος όλων διαχρονικά με αυτόν το δαίμονα με συμπεριφορά-TGV ήταν ο Άγγελος Παπαρινόπουλος. Ακουμπούσε στο σασί με εμπιστοσύνη, το ξεπερνούσε και δημιουργούσε αναστατώνοντας τους 2λιτρους.
Όλες οι αγωνιστικές Alfasud, είχαν μεν βελτιώσεις σε λεπτομέρειες, όμως ήταν τόσο ψηλά η συνολική ποιότητα των συμμετοχών και οι επιμέρους χρόνοι σε κομμάτια με κεκτημένες ταχύτητες, που ξεπερνούσαν τα τελικά αποτελέσματα.
Αναμνήσεων συνέχεια…
Δυνατός ο ΣΟΑΑ τότε το 1976, με εκλεγμένο ουσιαστικό ΔΣ, ταμείο και ΑΦΜ. «Κυβέρνηση» με αείμνηστο Γιάννη Λέκκα και «Ιαβέρη» κ.ά. κορυφαίους της εποχής, και το πρώτο Πρωτάθλημα Ενιαίου με Alfasud Ti ήταν σε πολύ υψηλό επίπεδο. Όπως και το Ράλλυ μόνο με Sud, νομίζω έργο της ΠΑΛΑΣ, σήμερα Startline. Τότε με Γιάννη Παπαπαναγιώτου, Νέστορα Χιωτίδη, σήμερα με Νικόλα Πασαλή και Δημήτρη Χιωτίδη.
Σημειολογική η αναφορά, ως απάντηση στο «τότε ήταν αλλιώς», όταν κατά τη δική μας εκτίμηση, σήμερα, μπορούμε και πρέπει καλύτερα. Αρκεί να ξεφύγουμε από τις νέου τύπου αγκυλώσεις.
Ολοκληρώνοντας, νιώθεις αμηχανία συνδεδεμένη με αίσθηση και εντυπώσεις από διαδρομή 45 ετών, που έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη. Φυλαγμένα τα κλειδιά της στο μπρελόκ της Motul, και κάποιες λεπτομέρειες συναισθηματικής αξίας που μόνο σε Alfa θα βρεις, και ειδικά σε Sud Ti ή σε απλή. Όπως η περίπου μπλε του Γιώργου Αλεβιζόπουλου, που αποδίδει τιμή χρησιμοποιώντας τη για την καθημερινή του χρήση._ Σ. Χ.
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
